ถิ่นคนบาป

"หนูรู้มาว่าคุณลักษณ์หาคนจดทะเบียนสมรสเพื่อเปลี่ยนสัญชาติ หนูจะจดทะเบียนกับคุณแลกกับการอยู่ที่นี่ในความคุ้มครองของคุณได้ไหมคะ" พลับพลึงพูดในสิ่งที่ลักษณ์ไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดออกมา ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าคนสนิทของตัวเองเข้ามาคุยกับเธอเรื่องนี้แล้ว การชี้โพรงให้กระรอกของมาทีสมันทำให้เขาชักมือออกและนิ่งลงทันที
"เรื่องนี้ฉันว่าฉันมีตัวเลือกมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาหนู"
"คุณลักษณ์ได้โปรดเมตตาหนูด้วย" เพราะหญิงสาวที่เอื้อมมือมาจับแขนเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนทำให้ลักษณ์นิ่งมองเธอยิ่งกว่าเดิม พลับพลึงที่นั่งบนเตียงกำลังเงยหน้ามองเขาอยู่ ดวงตากลมโตมีน้ำตาเจือจางอยู่ในนั้นพาลให้ดูน่าสงสารจับใจ แต่จะมีคนเคยบอกเธอไหมว่าเธอไม่ควรทำเสียงแบบนี้กับผู้ชายที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง มันเย้ายวนเชิญชวนอย่างน่าประหลาด เธอหมดหนทางและง่ายต่อการเอาเปรียบแค่ไหนเธอคงไม่รู้
"ทำไมถึงกล้าเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับฉัน แสดงว่าหนูก็ต้องมั่นใจมากว่าฉันต้องตกลง" ลักษณ์อาจเดาผิดไป ไม่ใช่ว่าเธอมั่นใจ แต่เป็นเพราะเธอเหลือแค่วิธีเดียวแล้วต่างหาก
"พลับพลึง แล้วคนอย่างหนูทำอะไรได้บ้าง ที่คิดว่ามีประโยชน์มากพอจะทำให้ฉันตกลง" ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ลักษณ์ยกมือขึ้นเกลี่ยริมฝีปากเธออย่างเบามือ ดวงตาที่เคยลึกสุดจะหยั่งถึงของเขาเปลี่ยนไปเป็นความเย้ายวนและรอดูชั้นเชิงการเอาตัวรอดของเธออยู่ในนั้น ใจหนึ่งเขาก็อยากรู้ว่าเธอกลัวเขาอยู่หรือเปล่า และตัดสินใจดีหรือยังกับสิ่งที่พูดออกมา แต่อีกใจหนึ่งเขาก็อยากรู้ว่าริมฝีปากสีกุหลาบจะนุ่มเหมือนที่ตาเห็นหรือเปล่าเพราะมันยับเยินไม่มีชิ้นดี และเขาก็พบว่าพลับพลึงไม่ได้หลบสัมผัสของเขาเลย เธอจ้องเขาด้วยดวงตาที่แปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นอีกครั้ง
"หนูจะพูดเมื่อคุณสั่งให้พูด จะทำเมื่อคุณสั่งให้ทำ" คำตอบของเธอทำให้ลักษณ์ยิ้มจางๆ ออกมาที่เธอเป็นฝ่ายเอ่ยปากเซ็นสัญญาทาสกับเขาก่อน พลับพลึงตัวเปล่าเล่าเปลือยจนคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไรมาต่อรองเขาแล้ว