ลูกรักซาตาน (Dearest Son)

... หากซาตานเกลียดชังความรัก แต่บุตรของซาตาน โรมัน ไคลน์ กลับเป็นข้อยกเว้น ...

คฤหาสน์แดง
ห้องโถงใหญ่
สาวก ในทุกสาขาอาชีพ ที่ได้รับเชิญต่างเดินทางมา ทุกคนได้รับชุดคลุมศักดิ์สิทธิ์ ตามลำดับ สีดำและสีน้ำเงินเข้ม คือสาวกเอก สาวกชั้นสูงคือสีเลือด นอกนั้นตามแต่ความปรารถนา ของสาวก ทุกคนต่างมีความเท่าเทียม
... เมื่อบ้านเจสสิก้า มาถึง เจสสิก้า เดมี่ เคียร่า วิเวียน ในชุดคลุมสีเลือด เป็นที่จับตามอง ของบรรดาสาวก เหล่าสาวกเศรษฐี นักธุรกิจ นักกีฬา คนมีชื่อเสียง ต่างอยากได้พวกเธอมาเป็นคู่ครอง
... กล่าวกันว่า ความงามของวิเวียนในวัยเด็ก เคยครอบครองใจของบุตร จนเขาต้องวาดภาพของเธอออกมา และอยู่ให้ห่างเธอเพื่อรักษาพลังงาน ...
... โรมัน เดินมาพร้อม มายา เบอนาร์ด และครอบครัว เจสสิก้า ...
สาวก ต่างแหวกทางเดิน ให้โรมัน
... ทุกคนรู้ดี ว่าเขาน่าเกรงขามเพียงใด ...

"ขอบใจทุกท่านที่มา"
... โรมัน กล่าวทักทายสาวก ...
สาวกเอก ยืนขนาบข้างโรมัน ...ส่วนสาวก ทั้งหลายต่างเดินกลับเข้ามาโอบล้อม โรมัน
" สิบปีแล้วนะ ที่เราไม่ได้พบกัน "
" ยินดีเป็นอย่างยิ่งบุตร "
" ท่านฮัลลี ข้าจำท่านได้ ข้าหวังว่าท่านสบายดี"
" ข้าสบายดี เพราะท่าน "
" น่ายินดีนัก "
" ข้ามีของมอบให้ท่าน "
... ฮัลลี ยื่น กริช ที่ทำจากหินอุกกาบาต ให้โรมัน ...
" ข้าต้องหลั่งเลือดอย่างนั้นสิ "
" ตามแต่ท่านจะพอใจ "
... โรมัน หยิบกริช ขึ้นมา กรีดแขนด้านล่าง เพื่อหลั่งเลือดออกมา ...
... นัยน์ตาสีครามเบิกกว้าง กำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น ดานีลมองไปที่สาวกคนอื่น แต่พวกเขากลับดูปลาบปลื้ม ไม่มีใครตกใจเหมือนที่เธอเป็น ...
... ฮัลลี รีบนำถ้วยเหล็กมารองหยดเลือด ...
"นับเป็นเกียรติ บุตร "
ฮัลลี หลั่งน้ำตา ด้วยความปิติ"
" อย่าให้สงคราม รุนแรงไปกว่านี้ ความหวาดกลัวที่มากเกินไป จะทำให้ข้าไม่พึงใจ "
" น้อมรับบัญชา "

... มายา เดินตามโรมัน ...
" ข้าอยากพักผ่อนแล้วล่ะ คืนนี้หากมีห้องว่าง สาวกจะพักที่นี่ก็ได้"
... มายา พยักหน้า ...
" เห็นท่านเดินออกมาจากวิเวียน"
" นางร่ายมนต์ใส่ข้า เพื่อร่วมรัก"
" ท่านไม่โกรธหรือ "
" นางทำเพราะแม่ นางคงไม่ได้อยากทำ แต่ข้าเริ่มเบื่อการปฏิเสธนาง "
" การร่วมรักกับนาง ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร หากท่านต้องการ และเป็นการส่งเสริมพลังที่แข็งแกร่งให้แก่ท่าน บิดาจะพึงใจที่ท่านอุทิศตนเพื่อเขา "
... มายา และโรมัน มองไปที่ พระจันทร์ ...

ห้องนอนใหญ่
" เข้ามา "
... โรมัน พูดด้วยน้ำเสียง แข็งกร้าว ...
... วิเวียน เดินเข้ามา ด้วยความเนิบช้า ...
" ข้าขออภัยท่าน บุตร ข้าผิด ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว "
... วิเวียน น้ำตาไหล ...
"จะร้องไห้ อีกนานแค่ไหน"
... วิเวียน แสดงสายตาที่หวาดกลัวออกมา ...
" มีครั้งใด ที่ข้า...หลอกลวงเจ้า ทุกครั้งที่ส่งกระแสจิต ข้าตอบรับ นั่นไม่พอเหรอ "
... โรมัน เสียงดังขึ้น ...
"มายา เจสสิก้า ออกไปจากหน้าห้อง เดี๋ยวนี้"

" ในวันสำคัญ ก็ยังจะทำร้ายกัน แล้วแม่เจ้าหวังว่าจะให้เจ้า มาเป็นคู่ครองของข้า "
... โรมัน เริ่มเกิดโทสะ น้ำตาของวิเวียนไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น ...
" เพราะฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร คุณถึงจะสนใจฉันบ้าง เท่านั้นเอง "
... วิเวียน น้ำตาไหลพราก ...
"เจ้าไม่ได้อุทิศตนเพื่อข้าเลย วิเวียน ข้าผิดเองที่โปรดปรานเจ้า อภัยทุกอย่างแก่แม่ของเจ้า"
" ข้าจะอุทิศตนเพื่อท่าน บุตร"
... ชุดคลุมสีเลือด ค่อยๆ หล่นลงจากเรือนร่างของวิเวียน นั่นคือสิ่งที่ดึงดูดสายตา ของโรมัน ในทันที ...
----------------------------------------------

คืนดูดาว
... โรมัน และเกรซ มองท้องฟ้า เต็มไปด้วยดาวระยิบระยับ ...
" วันนี้ ท้องฟ้าสวยจังนะคะ ดาวเยอะกว่าที่เคยเห็น"
... ดวงดาวต่างเปล่งแสงเพื่อคุณ เกรซ ...
" คุณชอบมองท้องฟ้า ฉันสังเกตได้ "
" ใช่ นั่นคือบ้านที่ผมจากมา"
" คุณไม่ใช่คนที่นี่เหรอคะ ดูแล้วคุณก็เหมือนคนทั่วไปที่นี่ "
" มองไปที่ดวงดาวนั้น ที่เรียงตัวกันสามดวง มองขึ้นไปทางทิศเหนือ ดาวสีฟ้าที่กระพริบอยู่ คือบ้านของผม "
" ไกลมาก "
" หากนับเวลาแบบโลกนี้ ใช้เวลาเดินทางประมาณล้านปี เลยล่ะ "
" นาน...นานมาก ฉันคงตายแล้วเกิด เกิดแล้วตายหลายรอบเลยค่ะ "
" เกรซ... ความตายไม่มีจริงหรอก เราเพียงเเค่ย้ายดวงจิตอันเดิมแท้ ไปอีกแห่งหนึ่ง ตามพันธสัญญาที่เรามาอยู่ที่นี่ โลกนี้"
... ข้าตายแล้วเกิด เกิดแล้วตายนับครั้งไม่ถ้วน กว่าจะมาพบเจ้า ช่วยเข้าใจเรื่องนี้ นิดหน่อยก็ยังดี ...
... บทกวีของคุณเหรอคะ ...
" ฉันรู้สึกขนลุก ความตายมันน่ากลัว ฉันเหมือนเคยอยู่ใกล้กับมัน "
" ความตายมีชื่อหนึ่งว่า สุคติ อย่าได้กลัวเลย "
... ข้าอยากหยิบดวงดาว ที่เจ้ากำลังมองมาให้เจ้า ...
... โรมันหันไปมองเกรซ ด้วยสายตาลึกซึ้ง ...
" คุณเป็นนักกวี คุณคงต้องมีองค์ความรู้มากมายในการบรรยายสิ่งต่างๆที่เห็นด้วยภาษาที่สวยงาม หากฉันจะขออ่านบทกวีของคุณ จะได้ไหม "
" ได้สิ แต่ผม ผมเขินน่ะ "
... โรมัน ยิ้มเขิน ...
... ข้าเขียนกวีให้เจ้า นับตั้งแต่พบกันวันแรก ...
... เกรซ ยิ้มให้โรมัน ...
" วันไหนหายเขิน บอกนะคะ คุณพ่อฉันบอกว่าคุณเป็นคนเก่งมาก เก่งในทุกๆด้าน งานดนตรีเป็นเพียงส่วนหนึ่งของคุณ และคุณถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี "
" อย่างนั้นเหรอ เลียมเหมือนกัน เขาเป็นคนใจดี แต่อาจจะขี้กลัว ขี้กังวลไปบ้าง "
" คุณพ่อ คุณแม่ของคุณคงจะให้คุณได้ทำอะไรมากมาย จนคุณเก่งขนาดนี้"
... บิดาข้า สนับสนุนข้า อวยพรข้า ในทุกสิ่งที่ข้าสรรค์สร้าง ...
" ใช่ มากมายไปหมด "
" โอ้ พระจันทร์มาแล้ว ดวงใหญ่โต ขนาดจัมโบ้เลย "
... เจ้ากล่าวคำนี้ คำว่าจัมโบ้ ต่อบิดาข้าได้เช่นไร ...
" ดวงจันทร์กำลังมองเราอยู่ คุณเคยอธิษฐานอะไรกับดวงจันทร์ไหม "
" โอว ไม่เคยเลย แต่ฉันรู้สึกพิเศษเมื่อได้เห็นดวงจันทร์ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ อากาศเริ่มเย็นแล้ว ฉันจะห่มผ้าให้นะคะ "
" ขอบคุณเกรซ "
" ฝนดาวตกจะมากี่โมง ฉันจะหลับก่อนไหมนะ "
" คงไม่ ..."
... เพราะข้าอยู่ตรงนี้กับเจ้า ...
" รอบแรกฉันพลาดไป รอบนี้ฉันจะไม่พลาด ร้อยปีมีครั้ง หากไม่ได้ดูวันนี้ คงต้องตายแล้วเกิดมาดูใหม่ "
... เจ้าช่างเจรจาพาทีนัก ...
... โรมัน อมยิ้ม ...
"ฉันจะรออธิษฐาน เมื่อดาวตกมาถึง"
... ฉันดีใจมากเลยนะคะ ที่คุณมาอยู่ด้วยกันวันนี้ ...
... เกรซ มองโรมัน ด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขากำลังมองท้องฟ้า ...