เดิมพันไร้รัก|เพชรเล่นไฟ

พรึบ!! ผมวางอุปกรณ์ทำแผลลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นหันหลังเดินออกมาจากห้อง

"ดะเดี๋ยว!! ภู นายจะไปไหน" ผมไม่คิดจะตอบน้ำหนึ่งและเดินต่อมาจนถึงหน้าประตูห้อง

"ภู!! ภูวินทร์ อึก!! คะครั้งนี้ฉันเจ็บ เจ็บจริงๆ นะ"

"" หัวใจผมอ่อนยวบเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่สั่นเครือของน้ำหนึ่ง ให้ตายสิตั้งใจว่าจะแกล้งกลับแท้ๆ แต่ผมทำไม่ลงจริงๆ

มือเล็กๆ ของน้ำหนึ่งยื่นมาจับที่ชายเสื้อของผมเอาไว้คล้ายกำลังรั้งผมไม่ให้ไป

"นายบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าเจ็บให้บอก" ใช่ คำพูดผมเอง ผมพูดบ่อยมากด้วย บ่อยจนคนฟังจำได้ขึ้นใจแล้วมั้ง

"แล้ว?"

"ครั้งนี้มันหนัก หนักจนฉันทนรับมันไม่ไหวแล้ว" อ้า ไม่ไหวเหมือนกันครับ ผมทนเย็นชาต่อไปไม่ไหวเหมือนกัน

"ส่งมือมา ความเจ็บปวดทุกอย่างของคุณหนึ่ง ผมจะแบกรับมันไว้เอง"

หมับ!! ผมหันกลับไปสวมกอดน้ำหนึ่งอีกครั้งพลางลูบหัวเพื่อปลอบประโลม

"ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ที่ฉันไม่เคยเห็นความหวังดีของนายเลย ฉันผิดเอง ขอโทษ"

"คุณหนึ่งไม่ผิดหรอกครับ เป็นผมเองที่ยังพยายามไม่มากพอ" ถ้าผมมีความกล้ามากกว่านี้ ทำให้น้ำหนึ่งเห็นมากกว่านี้บางทีคนที่อยู่เคียงข้างเธออาจเป็นผมไม่ใช่ไอ้เวรตะไลนั่น

"ฉันจูบนายได้ไหม?" ตึกตักๆ ฉิบหาย เธอเมาข้าวผัดหรือยาแดงเบตาดีนวะ แต่ผมจะไม่มีทางทำเรื่องผิดศิลธรรมเด็ดขาดรวมถึงไม่ยอมให้น้ำหนึ่งทำด้วย ให้คนที่เหี้ยเป็นไอ้เตโชคนเดียวก็พอ

"ได้ไหม?" อย่ามาส่งสายตาหวานเยิ้มให้กันแบบนี้นะ ถึงผมจะไม่เคยบวชเป็นพระแต่ผมก็รู้จักศีลข้อสามนะ

"ไม่ได้ครับ คุณหนึ่งควรมีสติให้มากกว่านี้ ถึงยังไงคุณหนึ่งก็ยังไม่เลิกกับแฟน"

"ฮ่าๆ ทำไม!!" เดี๋ยวสิ ผมพูดแรงเกินไปหรือเปล่านะ ใบหน้าที่หัวเราะออกมาทั้งน้ำตานี่มันต้องรู้สึกดิ่งและเจ็บปวดถึงขั้นไหนกัน

"คุณหนึ่ง คือผม"

"ทำไมฉันไม่เจอผู้ชายแบบนายตั้งแต่แรก ผู้ชายที่มีผู้หญิงมาเสนอตัวให้ก็ไม่เอา ทำไมฉันไม่เจอแบบนี้อ่ะ" ถ้าชีวิตมันง่ายพระพุทธเจ้าคงไม่เกิดมาถึง500ชาติแล้วค่อยตรัสรู้หรอก