การกลับมาของนางร้ายเพื่อขอเป็นเจ้าหัวใจพระรองสักครั้ง

เขาคือบุรุษที่รักมั่น สตรีที่เขารักแม้ไม่ได้มาครอบครอง แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมช่วยนางจนตัวเองต้องกลายเป็นนักโทษอาญาแผ่นดิน ว่านจื่อหลินคิดว่าเขาคือคนที่งมงายในรัก แต่นางเองก็ไม่ต่างกัน

หยวนอี้เฟิงถูกฮองเฮาหลอกใช้ และฮองเฮาคนนั้นก็คือพี่สาวต่างมารดาของว่านจื่อหลินนั่นเอง

ว่านจื่อหลินถูกกล่าวหาว่าแย่งชิงคนรักในมัยเด็กของพี่สาว จนทำให้หญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงต้องยอมเข้าวังเพื่อไปเป็นสนมแทนนาง ภายหลังว่านจื่อเซียงได้ขึ้นเป็นฮองเฮา สตรีที่มีอำนาจที่สุดในแผ่นดิน สิ่งแรกที่นางทำก็คือหลอกใช้อดีตคนรัก เพื่อลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้ แม้จะไม่สำเร็จ แต่ว่านฮองเฮาก็ไร้ความผิด เพราะมีคนยอมโง่งมออกมารับผิดทุกอย่างแทนนาง

หยวนอี้เฟิงอัครเสนาบดีหนุ่มที่มีอายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์กลายเป็นนักโทษอาญาแผ่นดิน แม้ฮ่องเต้จะไม่ได้ตัดสินประหารชีวิตเขาเพราะเห็นแก่ที่เติบโตมาด้วยกัน กระนั้นเขาก็ต้องกลายเป็นนักโทษอาญาแผ่นดินทันที ชายหนุ่มถูกเนรเทศไปยังซีเจี๋ยที่อยู่ห่างไกลทั้งยังทุรกันดาร ที่นั่นปลูกสิบอย่างเก็บไม่ได้เก้าอย่าง ขาดแคลนน้ำมีแต่ความแห้งแล้ง คนที่ถูกเนรเทศไปยังที่นั่นไม่ถึงสิบปีก็ต้องป่วยตาย

ว่านจื่อหลินที่เพิ่งแต่งให้เขาแค่เพียงหนึ่งปีก็ต้องติดตามสามีไปยังซีเจี๋ยเช่นกัน ก่อนถูกเนรเทศว่านฮองเฮาลงมือทำลายรูปโฉมของนาง ทำให้แก้มข้างซ้ายของว่านจื่อหลินถูกน้ำร้อนลวกทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ทันที

ว่านจื่อหลินหมดอาลัยตายอยาก แต่นางก็คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วคนที่ช่วยชีวิตของนางเอาไว้การเนรเทศก็คือคนที่นางกำลังหมดรักเขาไปในทุกๆ วัน

หยวนอี้เฟิงแม้จะถูกโซ่ตรวนมัดไว้ทว่าสุดท้ายเขาก็ยังรีบเอาตัวเองมารับดาบนั้นของโจรป่าแทนนาง

"หากข้าได้มีโอกาสอีกครั้ง ข้าจะดีต่อเจ้าให้มาก ให้เจ้าได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป" ชายหนุ่มสิ้นลมหายใจภายในอ้อมแขนของนาง ไม่มีโอกาสได้บอกกับว่านจื่อหลินเลยว่าแท้ที่จริงแล้วนั้นคนที่เขามีใจให้ตลอดก็คือว่านจื่อหลินนั่นเอง

ทุกอย่างที่หยวนอี้เฟิงทำก็เพื่อว่านจื่อหลิน หญิงสาวมารู้ในวันที่สายไป

ดังนั้นเมื่อมีโอกาสได้ย้อนอดีตอีกครั้ง ครั้งนี้นางจะใช้ทุกกลวิธีเพื่อช่วยเหลือสามีนักโทษอาญาของนาง ไม่ให้เขาต้องจากนางไป

ว่านจื่อหลินคนใหม่ยังคงต้องการแต่งงานกับหยวนอี้เฟิงตามเดิม และครั้งนี้พี่สาวจอมเสแสร้งของนางคนนั้นก็ต้องชดใช้หนี้แค้นให้กับนางเช่นกัน

"ท่านพี่หิวหรือไม่เจ้าคะ พวกเรายังต้องเดินทางอีกไกล"

"..."

"ท่านพี่คิดว่าเมื่อพวกเราไปถึงซีเจี๋ย สิ่งแรกที่พวกเราควรทำคืออะไร ข้าคิดว่าพวกเราน่าจะหาทางลบล้างความผิดให้ท่านกัน"

"..."

"ข้าทำความสะอาดบาดแผลที่ข้อมือให้นะเจ้าคะ ถูกโซ่ตรวนเสียดสีนานๆ หาใช่เรื่องดี"

"..."

หยวนอี้เฟิงมองคนตรงหน้าที่ชวนเขาคุยไม่หยุดราวกับว่านางกับเขาไม่ได้ถูกเนรเทศออกมาจากเมืองหลวง แต่เป็นการไปเที่ยวเล่นที่ซีเจี๋ยชั่วคราวเท่านั้น

สามีของนางตอนนี้กำลังเป็นนักโทษอาญาแผ่นดิน หาใช่อัครเสนาบดีที่ยิ่งใหญ่ดังที่นางต้องการให้เขาเป็นอีกแล้ว แต่เหตุใดว่านจื่อหลินจึงได้มีท่าทางดีใจ

กระนั้นเมื่อนางบอกว่านางจะทำแผลที่ถูกโซ่ตรวนบาดให้เขา เขาก็ยอมยื่นแขนออกไปให้นางอย่างว่าง่าย เพราะชั่วชีวิตนี้ความจริงแล้วหยวนอี้เฟิงก็ไม่อยากขัดใจนาง