พิษแค้นด้วยรัก

เหตุร้ายเมื่อเก้าปีก่อนสร้างแผลใจให้กับคนทั้งสอง
พัสกรเข้าใจมาตลอดว่าพาขวัญเป็นคนทำร้ายเขา และเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง...

"ฉันไม่รู้เรื่องที่คุณพูด"

"คุณรู้!" เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดจนหมด "คุณรู้ดี! ไม่อย่างนั้นเมื่อครู่คุณคงไม่ลูบอกผม คงคิดว่าจะมีแผลเป็นสินะ"

พาขวัญเบือนหน้าหนี เขาจับมือของเธอวางบนอกแล้วพาลูบไล้ไปทั่ว

"เสียใจด้วยนะพาขวัญ ผมไม่มีแผลเป็น" เสียงกล่าวลอดไรฟัน

"ปล่อยฉัน! คุณเป็นพวกบ้ากามหรือไง จับมือผู้หญิงไปลูบคลำตัวเอง"

เธอบิดข้อมือออกจากการจับกุม เขายิ่งจับแน่น เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ผมจับมือพาขวัญ! ไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป คุณควรสำรวจ จะได้รู้ว่าคุณไม่ได้ทิ้งรอยแผลบนตัวผม มันไม่เป็นอย่างที่คุณหวัง" นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ

"ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่รู้เรื่อง ปละ..."

พัสกรแนบริมฝีปากกับเรียวปากของเธอ บดเบียดรุนแรงราวกับต้องการลงโทษ พาขวัญเบือนหน้าหนี เขาจับศีรษะเธอให้รับสัมผัสได้ถนัด เธอเม้มปากแน่น เขาเลื่อนมือมาบีบต้นคออย่างแรงจนเธอร้องเสียงหลง เขาอาศัยจังหวะนี้สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าสำรวจรสหวานอย่างเชื่องช้า

พาขวัญปั่นป่วนไปกับความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย เธอพยายามปฏิเสธ สองมือทุบอีกฝ่ายไม่ยั้ง น้ำตาซึมออกมา สุดท้ายก็แกล้งตอบสนองลิ้มรสเขาเช่นกัน จุมพิตของทั้งสองรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ