เด็กจาฟาร์

"ฉันไม่ชอบเธอ ไม่มีวันที่จะชอบ" เขาพล่ามบอกตัวเองแล้วผลักร่างน้อยถอยห่างจนเขมิกาเสียหลักเซล้มลงนอนบนเตียงกว้างทำให้ชุดเดรสสั้นร่นขึ้นสูง จาฟาร์เห็นแบบนั้นก็รีบเอาหมอนมาปิดให้เพราะเขาไม่อยากฉวยโอกาสมอง
"โกรธอะไรน้องเขมคะ"
"ซื่อหรือโง่กันแน่ยัยเด็กปากไม่มีหูรูด" เขาต่อว่าด้วยความเหลืออด ก่อนจะฉุดกระชากต้นแขนเรียวให้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วพาร่างน้อยตรงไปที่ประตู
"น้องเขมเจ็บนะจาฟาร์" เขมิการ้องบอกเมื่อเขาออกเเรงบีบต้นแขนเรียวจนผิวขาวขึ้นเป็นรอยนิ้วมือเเดงเถือก
"เจ็บก็ดี เผื่อจะได้จำว่าฉันใจร้ายกับเธอมากแค่ไหน" สิ้นคำ จาฟาร์ก็เปิดประตูแล้วผลักเขมิกาออกไปจากห้องนั่นทำให้สาวน้อยปวดใจเพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้เขาโกรธเพราะจู่ๆจาฟาร์ก็อารมณ์เสียแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"จาฟาร์เป็นอะไรไป" สาวน้อยร้องถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอกลัวเขาในเวอร์ชั่นนี้ที่สุด เพราะมันทั้งป่าเถื่อนและใจร้าย
"เลิกให้ท่าฉันซะที ผู้หญิงแบบเธอให้ฟรีฉันยังไม่เอา"
"พูดแรงเกินไปไหมคะ น้องเขมไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้นเลยนะ"
"รับไม่ได้ที่ฉันพูดแรงก็ตัดใจซะสิ"
"ไม่ตัดใจค่ะ น้องเขมรักใครแล้วรักจริง"
"เธอนี่มันโง่ งี่เง่า ไร้สาระ ผู้หญิงแบบเธอโคตรไม่มีสมอง"
"หยุดด่าน้องเขมเดี๋ยวนี้นะ!"
"ฉันจะด่าและจะด่าให้มากกว่านี้อีก ถ้าเธอยังหน้าด้านเข้ามาจุ้นจ้านในชีวิตฉัน" สิ้นคำต่อว่า จาฟาร์ก็ปิดประตูใส่หน้าเขมิกา พร้อมกับที่หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้มนวล ตลอดทั้งชีวิตสาวน้อยไม่เคยถูกด่าเลยด้วยซ้ำ วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าจนไม่กล้าสู้หน้าเขา