ร้ายนัก งั้นข้ารักเอง (ตัวร้ายที่รัก)

ใครบอกว่าตัวร้ายไม่น่าสงสาร ตัวร้ายที่รักจริงรักเดียวจนยอมถวายหัว ยอมฆ่าทุกคนเพื่อปกป้องคนที่ตนเองรัก แต่เขา แค่ไม่ใช่พระเอกของเรื่อง เขาถึงได้ถูกตราหน้าว่า เจ้าวายร้ายผู้ที่โหดร้ายอำมหิตเกินคน


จินดา หญิงสาวจากโลกปัจจุบันที่กำลังอ่านนิยายถึงหน้าสุดท้าย สะอึกสะอื้นร้องไห้เสียน้ำตาอยู่เพียงลำพัง น้ำตาที่เสียไปนั้นเธอไม่ได้ทราบซึ้งกับบทรักหรือเสียสละของคู่พระนางเลยสักนิด บทสุดท้ายของหน้ากระดาษที่ลงเอ่ยจบกันไปด้วยดีครองคู่กันจนแก่เฒ่ามันคือนิยายรักที่สมบูรณ์แบบ

แต่เธอกลับมานั่งร้องไห้สงสารตัวร้ายของเรื่องที่ชีวิตรันทดถูกกระทำบีบบังคับให้เขาเป็นคนร้ายกาจ แม้จะยิ่งใหญ่เทียบเท่าฮ่องเต้ของแคว้น แต่กลับถูกหักหลังจากคนรักซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะความไว้เนื้อเชื่อใจ จนสุดท้ายต้องหอบลูกชายวัยสามหนาวหนีตายหัวซุกหัวซุน แต่บั้นปลายชีวิตของเขากลับถูกเขียนให้ตายอย่างน่าเวทนาโดยมีลูกชายตัวน้อยนั่งร้องไห้เรียกชื่อคนเป็นพ่ออยู่ข้างกาย

ด้วยความเสียใจสงสารและห่วงใยตัวร้ายกับลูกที่ได้ชื่อว่าเป็นตัวร้ายของเรื่องกับบั้นปลายชีวิตที่ถูกลิขิตด้วยปลายนิ้วมือ ประกอบด้วยความขอร้องอ้อนวอนที่สิ้นหวังของเด็กน้อยในเรื่องที่อยู่กันคนละโลก ทำให้เกิดปฏิหาริย์เกิดขึ้นกับตัวละครทั้งสองที่กำลังสิ้นหวัง



"ร้ายกว่าตัวร้ายอย่างท่าน ก็อีจินดาคนนี้แล้วแหละ ปิดใจแล้วไง ร้ายกาจแล้วไง เย็นชาแล้วอย่างไร หัวใจมันก็แค่ก้อนเนื้อ ไม่ใช่หิน อีจินดาคนนี้เอาอยู่ได้สบาย"