แม่เลี้ยงผู้นี้ชอบทุบตีข้า

ตั้งแต่จำความได้ เสี่ยวเหมา อยู่ในจวนที่ไม่มีผู้ใดรักใคร่ มีแต่ทุบตีราวกับเขามิใช่คน เพียงเพราะเขาเป็นเด็กกำพร้าหรือ ทุกคนจึงไม่ต้องการเขา หากไม่ต้องการเขาแล้วพาเขามาที่นี่ทำไมกัน

แล้วค่ำคืนแห่งการหลุดพ้นก็มาถึง เมื่อกลางดึกในคืนนั้นเขาถูกสตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของจวนคนหนึ่งทุบตีจนสลบไป หลังจากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อันใดจนกระทั่งเช้าวันต่อมา

"ท่านจะตีข้าหรือ อย่าตีข้าเลยนะขอรับ ข้าจะรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้แล้วขอรับ" เสียงเล็กของเสี่ยวเหมาเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน
"ข้าไม่ตีเจ้าหรอก ตอนนี้เจ้าไม่ได้อยู่ที่จวนนรกนั้นแล้ว เจ้าไปอยู่กับข้าหรือไม่" เสียงนั้นเอ่ยชวนเสี่ยวเหมา
"ท่านจะตีข้าหรือไม่ ท่านจะให้ข้าวข้ากินหรือไม่ แล้วที่นั่นมีที่ให้ข้านอนหรือไม่ขอรับ" เสี่ยวเหมาถามออกมาอย่างคาดหวัง
"ที่นั่นเจ้าจะมีที่นอน มีอาหารให้กิน และไม่มีผู้ใดทุบตีเจ้าได้ นอกจากข้าเท่านั้น" เสียงนั้นคงตอบคำถามของเสี่ยวเหมาอย่างใจเย็น โดยไม่อธิบายสิ่งใดเพิ่ม
"ขอแค่ที่นั่นมีที่ให้ข้านอน มีอาหารให้ข้ากิน ข้ายินดีไปกับท่าน อย่างน้อยก็มีเพียงท่านที่ทุบตีข้าได้เพียงคนเดียวขอรับ"เสี่ยวเหมาบอกพร้อมกับเผยรอยยิ้มน้อยๆออกมา

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ข้าถูกทุบตีอย่างไร้ความปรานี ยิ่งข้าโตขึ้นคนผู้นี้ก็ทุบตีข้ารุนแรงขึ้นเช่นกัน

ท่านแม่หยุดทุบตีข้าทีเถิด นี่คือสิ่งที่เขาตะโกนก้องอยู่เพียงภายในใจ

โปรดติดตาม><