รุ่งทิวายามจันทราข้างแรม

' คุณแก้วขอรับ ข้าคงมิอาจกลับไปหาคุณแก้วอีกแล้ว ยกโทษให้ไอ้รุ่งผู้นี้ด้วยเถิดหนาขอรับ ที่แม้แต่จะบอกลาก็มิมีปัญญา ...'

ร่างบอบบางของทาสหนุ่มค่อย ๆ จมลงสู่ใต้แม่น้ำหนาวเย็น เบื้องหน้ามีเพียงภาพของเสี้ยวจันทร์ในคืนเดือนแรมเด่นสง่าบนท้องฟ้ามืดมิดไร้ดวงดาว

' หากชาติหน้ามีจริง ขออย่าให้ข้าอ่อนแอเฉกเช่นนี้เลย '

หยาดน้ำใสไหลออกมารวมเป็นหนึ่งเดียวกับสายน้ำที่โอบตัวเขาไว้ ดวงตากลมโตที่เคยสดในบัดนี้มืดแสงลงไปทุกที ถึงกระนั้นห้วงคำนึงสุดท้ายของไอ้รุ่งผู้นี้ยังคงอาวรณ์ถึงชายคนรัก แม้นว่าจักรักมากเพียงใด แต่ผู้ที่เป็นเพียงทาสชั้นต่ำจะคู่ควรกับเจ้านายได้เช่นไร เป็นเยี้ยงนี้ย่อมสมควรแล้ว

' พบกันชาติหน้าเถิดหนาขอรับดวงใจของข้า มิว่ากี่ชาติภพขอสาบานกับดวงจันทร์บนนภาในเพลานี้ว่าข้าจักจดจำท่านแลรักเพียงท่านทุกชาติไป '

เมื่อสิ้นคำสาบานลมหายใจของทาสหนุ่มก็สิ้นตามมีเพียงร่างที่จมดิ่งลงสู่สายน้ำเย็นเพียงเท่านั้น



แหมะ

ความเปียกชื้นจากดวงตาทำให้เจ้าของร่างที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา " ทิวา " ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำที่หางตาเป็นอีกครั้งที่เขาฝันถึงเรื่องเดิม ตั้งแต่อายุ 19 ปี เมื่อคืนที่พระจันทร์ข้างแรม 11 ค่ำทิวาจะฝันแบบนี้ทุกคืน ตื่นขึ้นมาจำได้เพียงภาพของพระจันทร์เสี้ยวที่มองขึ้นไปจากใต้ผืนน้ำกับความรู้สึกเสียใจเพียงเท่านั้น และนี้ก็เป็นอีกครั้งที่คืนเดือนแรมวนกลับมา