ทะลุมิติมาเป็นลิงมาเฟียและรักเธอ

ณ ดินแดนทางภาคตะวันออกของฟุ้งเฟ้อนคร
ที่นี่คราคร่ำไปด้วยฝูงลิงแสมและลิงกังจำนวนมาก ต่างมีเหล่าก๊กต่างๆยิบย่อยราวสี่ก๊กแก๊ง แต่ทั้งหมดถูกดูแลโดยทายาทของลิงชัยโชว์เรือง นามละลันถ
ทว่าในค่ำคืนหนึ่งยามคิมหันตฤดู อยู่ๆท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวกลับมืดลง เจ้าชัยโชว์เรือง ผู้นำลิงที่ฟุ้งเฟ้อนครนั่งบนยอดหลังคาทรงโดมของโรงแรมภาวนาสวรรค์ ก็นึกรู้ว่าบัดนี้ความผาสุกของทุกลิงคงใกล้ถึงวันอวสานแล้ว
"ท่านพ่อคะ?"
"ละลันถยาเห็นทีเจ้าคงต้องทำศึอะดูกเดียวดาย ข้าชรามากแล้ว ทั้งศึกนี้ใหญ่หลวงนัก ข้าทำได้เพียงทิ้งมือขวาอย่างปราบพยศเอาไว้ให้ ที่เหลือก็แล้วแต่เจ้าจะตัดสินเถิด"
"ท่านพ่อ!"
ละลันถยากรีดร้องจนเสียงดังลั่นด้วยความเสียใจ เมื่อรู้สึกถึงความสูญเสีย ก่อนจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองนั้นเพียงแค่ฝันไป
"จะบ้าหรือไงละลันถยา ? ใครกันจะเป็นลิงได้? แต่ทำไมน้ำตาเราจึงไหลล่ะเนี่ย? หรือว่าพ่อเราจะเป็นลิงจริงๆ เกิดมาก็ไม่เคยเจอท่านเสียด้วยสิ เฮ้อ...
เอ๋? เฮ้ย...นี่เรา!"
ละลันถยามองเห็นแขนตนเองทั้งสองข้าง ก็อุทานออกมาด้วยความตกใจมาก ที่เธอได้เห็นขนตรงแขนและตามตัวจนมากมายแบบนั้น
"อ๋า..ขนนี่มิใช่น้อยๆเลย แล้วที่นี่ที่ไหนกัน?" ละลันถยาพูดด้วยความงุนงง เธอจำได้ว่าเธอเพิ่งกลับจากการไปขี่จักรยานเพื่อไปกินน้ำปั่นที่ตลาดกลางคืนย่านใจกลางเมืองฟุ้งเฟ้อนคร พออิ่มก็ปั่นกลับมาเข้านอนที่ห้องพัก ก่อนจะฝันแล้วก็มาอยู่ที่นี่
"ที่นี่ที่ไหนหรือคุณคะ?
เอ๋? เหตุใดจึงวิ่งหนีเรา?"
"หัวหน้าขอรับ มนุษย์ล้วนโง่เขลาฟังภาษาลิงไม่ออก ขออย่าได้ถือสา หัวหน้าหลับไปนานจนข้าคิดว่าท่านตายไปแล้วเสียอีก"
"หือ? เช่นนั้นหรือ?"
"ขอรับ
ที่นี่ปี2024 มนุษย์กำลังปราบปรามพวกเราอย่างหนัก หัวหน้าขอรับ หากมิอาจยับยั้งได้ ข้าน้อยคิดว่าเราอาจจะสูญพันธุ์ได้นะขอรับ"
“หัวหน้าหรือ?เราเป็นหัวหน้านายหรือ?"
"ขอรับ"
"หา!"
ละลันถยาพูดด้วยความตกใจอีกหน ก่อนจะพิศมองลิงน้อยตรงหน้า แล้วก็รู้สึกตกใจมาก และลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก
'นี่เราพูดภาษาลิง คุยกับลิง เราเป็นลิง และเป็นหัวหน้าด้วย?'