สามีไม่คลั่งรัก

โปรย :
"นี่คุณภูตะวันฉันเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ถึงจะเหนื่อยไม่เป็น ให้พักบ้างสิคุณน่ะอดอยากปากแห้งมาจากไหน สมองคิดแต่เรื่องใต้สะดือท่าเดียวหรือไง"
"พักไม่ได้ คุณมาทำงานที่นี้เองไม่มีใครบังคับ ตอนนี้อย่ามาสำออย ไปอาบน้ำให้เวลา 10 นาที" เสียงตวาดก้องขึ้นภูตะวันใช้ดวงตาคมมองจารวีอย่างเกลียดชัง
ทำให้หญิงสาวสะดุ้งด้วยความกลัว เธอเดินช้าเข้าห้องน้ำไปใช้เวลาอยู่ข้างในนั้น 10 นาทีเป๊ะ ก่อนเปิดประตูออกมาหาคนสั่ง โดยมีหมวกคุ้มเส้นผมที่เปียก
ภูตะวันที่ยืนรออยู่หน้าประตู ย่นจมูกยื่นหน้าเข้าใกล้แก้มเธอทำท่าทางสูดดมกลิ่นกาย
"แก้มหอมแล้ว ตัวก็หอมแล้ว"
มือใหญ่ข้างหนึ่งช้อนเข้าน่องขาเธอ ส่วนอีกข้างโอบที่แผ่นหลังขาว ๆ ยกหญิงสาวขึ้นอุ้มเดินกลับไปที่เตียงขนาด 6 ฟุต โยนเธอลงอย่างไม่แคร์
"เชื่อฟังตั้งแต่แรกก็ไม่มีปัญหาแล้ว"
จารวีน้ำตาไหลพราก ภูตะวันแสร้งมองไม่เห็น น้ำตาของเธอไม่มีผลต่อความรู้สึกเขา เพราะความรู้สึกดี ๆ ที่เขาเคยมีให้มันด้านชา เสียจนต่อมความรู้สึกสงสารไม่มีเหลือ ทั้งหมดก็เพราะจารวีทั้งนั้น กลิ่นกายหอบอ่อนจากครีมอาบน้ำที่ติดตัวเธอกระตุ้นเร้าความหื่น ปลุกสิ่งที่หลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าเช็ดตัวให้ตื่น