ดอยอิงเดือน

เคยป่ะ แบบว่ารู้จักกันแค่ไม่กี่วัน รักหรือไม่รักยังไม่รู้
รู้แต่ตัดสินใจคบกัน เพียงเพราะอยากไปต่อ


เรื่องนี้เป็นแบบนั้น

รองเท้าคู่นี้เธอซื้อตอนที่รู้จักกับพนารักษ์ เขาชวนไปกินข้าวด้วยกันเลยไปหาซื้อชุดใหม่ รองเท้าใหม่ ราคาของมันค่อนข้างแพงสำหรับเธอมากคนขายอวดนักหนาว่าทนทาน แต่เธอเอามาใส่ไม่ถึงสามครั้งรวมครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สี่ แต่กาวก็หลุด ถ้าตามปกติเธอจะเก็บไปซ่อมให้ใส่ได้อีกหลายๆครั้งเพราะนิสัยเป็นคนประหยัด แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้เธอตัดสินใจเลือกที่จะทิ้ง
ค่อยหาเงินเอาไปซื้อคู่ใหม่ ที่มันทนทานจริงๆ เหมาะกับเธอมากกว่าคู่นี้
ตอนเธอตัดสินใจจะทิ้งมัน เธอต้องกลั้นใจถึงสามครั้ง ครั้งแรกทิ้งลงถัง แต่ก็เดินไปเก็บขึ้นมาใหม่
ครั้งที่สองถอดวางข้างทาง แล้วรีบเดินหนี แต่ก็เดินไปหยิบมา
ครั้งที่สามเธอตัดสินใจปาพวกมันไปคนละทิศคนละทางสุดแรงเกิด
พอได้มาเดินเท้าเปล่าจริงๆ มันก็โล่งดี ดีกว่าสวมรองเท้าที่มันพังเดินช้าๆเพราะกลัวว่ามันจะพังกว่าเดิม พอขว้างมันทิ้ง เท้าเธอดูว่าสบายขึ้น ใจก็เหมือนเหมือนถูกปลดปล่อย
เดือนเอกยิ้มให้หญิงสาว
"เอาไว้เดือนซื้อคู่ใหม่ให้นะ"
"ทำงานมีเงินค่อยซื้อนะ อย่าไปเอาเงินที่แม่ให้มาซื้อ"
"แน่นอน....."
เขายิ้มแล้วมองใบหน้าเล็กที่ก้มลงดูดน้ำในแก้วไม้ไผ่ อยากถามเหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าทิ้งรองเท้าที่เหมือนจะรักมาก แต่เขาก็ไม่ถาม นึกดีใจที่หญิงสาวกล้าทิ้งมันด้วยซ้ำ


โลกนี้คนส่วนใหญ่สวมหน้ากากเข้าหากัน เธอเองก็เช่นกันสวมๆถอดๆ
แต่ถ้าใครสักคนที่เธออยู่ด้วยแล้วไม่ต้องสวมหน้ากาก
เพราะไม่ต้องกลัวว่าคนๆนั้นจะคิดกับเธอในแง่ลบก็คงจะเป็นเขา
เธอไม่ต้องทำตัวว่ามี อยู่กับเขาเธอสวมเสื้อยืดเก่าๆ เสื้อผ้าตามมีตามเกิดได้
คุยกับคนอื่นถ้าเธอมีเงิน10บาทแต่ก็ต้องพูดบอกออกไปว่ามี100
แต่ก็เดือนเอกสามารถพูดได้ต่อหน้าเขาว่าตอนนี้เธอมีเงิน10บาท
โดยไม่ต้องห่วงว่าเขาจะคิดดูถูกเธอเหมือนคนอื่น เพราะเธอเชื่ออย่างล้นใจว่าเขาจะไม่ทำ