พริ้งพราว เล่ม 1

#สาวเลี้ยงแกะกับประธานบริษัท



"มึงปล่อยพริกแกงน้อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ขี้ตู่ อย่ามาสะเออะอยากเป็นปะป๊าของพริกแกงน้อย เขาเป็นลูกกู!"

"ลูกกูต่างหากโว้ย มึงนั่นแหละ อยากมีลูกก็ไปทำลูกเองสิวะ ไอ้ป้อขี้มโน!" หฤทธิ์กระแทกเสียงตอกกลับ แสยะยิ้มใส่คู่อริ "กูปั้นมาเองกับมือ เคยอ้วกโอ้กอ้าก แพ้ท้องแทนแม่ของเขาด้วย จะบอกให้!"

"มึงพูดอะไร! ปั้นมากับมืออะไรของมึง!"

จอมทัพขมวดคิ้วมุ่น ตบโต๊ะทำงานดังปัง ก่อนจะสาวเท้าไปหาหฤทธิ์อย่างคนโมโหจัด

"เรื่องแพ้ท้องนั่นด้วย มึงจะมาแพ้แทนเมียกูได้ยังไงวะ พริ้งเป็นเมียกู ไม่ใช่เมียมึง ขี้ตู่เรื่องลูกไม่พอ ยังจะมาขี้ตู่เรื่องเมียอีก มึงอยากตายใช่ไหม!"

"กูไม่ได้แพ้ท้องแทนเมียมึง กูแพ้ท้องแทนเมียกู เมียเราคนละคนกันโว้ย กูไม่ได้หมายถึงคุณพริ้ง!"

"ไม่ได้หมายถึงพริ้ง แล้วหมายถึงใครล่ะวะ!"

"กูหมายถึงคนนี้!"

หฤทธิ์หันไปคว้าแขน คนนี้ ที่เอาแต่หลบอยู่ข้างหลังเขา พริ้มเพราเองก็ยิ้มเจื่อน หวั่นเกรงต่อความตึงเครียดของประธานหนุ่ม

"เอ่อ...สวัสดีค่ะคุณจอมทัพ"

"คุณเป็นใครครับ"

หฤทธิ์หัวเราะหึ เย้ยหยันเจ้าของคำถาม "นี่พริ้ม น้องสาวของคุณพริ้ง"

สถานะของเธอทำจอมทัพหน้าตื่น เพ่งพินิจใบหน้าของสาวเจ้า พบว่าคล้ายพริ้งพราวอยู่หลายส่วน ทว่าเธอคนนี้กระเดียดไปทางน่ารักจิ้มลิ้ม

"เมียมึงคือน้องสาวพริ้ง แล้วยังไง"

"เมียกู ก็เป็นแม่แท้ๆ ของพริกแกงไง จะแล้วยังไงอีกล่ะวะ!"

"อะ...อะไรนะ!"

"ป้าพริ้งเป็นป้า ไม่ใช่แม่ของพริกแกง และเหนือกว่าการที่ป้าพริ้งไม่ใช่แม่ของพริกแกง คือป้าพริ้งไม่ใช่เมียมึง เหนือกว่าป้าพริ้งไม่ใช่เมียมึง คือป้าพริ้งไม่เคยเป็นเมียใคร ป้าเขาไม่เคยมีผัว เขาขึ้นคานมาตลอด!"



*หมายเหตุ พริ้งพราวเคยตีพิมพ์มาแล้ว (เมื่อประมาณสี่ปีก่อน) ในการวางขายครั้งนี้ พุเรียบเรียงใหม่ ปรับเนื้อหาให้อ่านง่ายขึ้น แต่ใจความสำคัญของงานยังเหมือนเดิมค่ะ