พริ้งพราว เล่ม 2 (จบ)

#สาว (ไม่) เลี้ยงแกะกับประธานบริษัท



"พริ้ง ตอนนี้แม่ปลื้มพริ้งแล้วนะลูก ไม่ได้ไม่ปลื้มเหมือนที่นักข่าวคนนั้นถามไนท์"

"คุณปลื้ม แต่ผมไม่ปลื้ม!" นักมวยเก่าขึ้นเสียงแข็งกร้าว ตอกกลับคนมาเยือน "คุณเห็นพริ้งท้องใช่ไหมล่ะ คุณเลยมาง้อพริ้งอย่างนี้"

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!"

"ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วจะอย่างไหน พอพริ้งท้องปุ๊บ ก็เกิดเห็นค่าพริ้งขึ้นมาปั๊บ อย่าหวังเลยว่าผมจะให้หลานผมกลับไปอยู่บ้านคุณง่ายๆ แม่ผัวใจยักษ์!"

"ใจยักษ์อะไร ตอนนี้ฉันรักพริ้งแล้ว!" จารุณีเถียงกลับ ละล่ำละลักแก้ตัวกับพริ้งพราวด้วยความร้อนใจ "พริ้ง อย่าไปฟังลุงหนูพูดนะลูก ตอนนี้แม่อยากได้หนูเป็นสะใภ้จริงๆ ให้โอกาสแม่ได้ทำหน้าที่แม่ผัวได้ไหม"

เธอส่งสายตาขอความรักจากพริ้งพราว ทว่าหญิงสาวกลับชะงักงัน ไม่หืออืออะไรกับคำขอร้อง

"พริกแกงของย่า ช่วยย่าง้อป้าพริ้งของหนูได้ไหมคะ"

เว้าวอนสะใภ้ไม่ได้ผล จารุณีเลยหันปะเหลาะเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของชาติชาย

"น้องของหนูจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกไงคะ"

"แอ๊ะ..."

"ไม่ได้นะลูก ยัยหนูของตาตา เราจะใจอ่อนง่ายๆ ไม่ได้"

เสมือนเข้าใจคำพูดของชาติชาย และรู้ตัวว่าเผลอใจอ่อน เจ้าตัวเล็กเลยรีบทำปากจู๋ใส่จารุณีทันควัน

"บู้ๆ!"

"ดีมาก หลานรักของตาตา เราต้องปกป้องป้าพริ้งจากแม่ผัวมหาภัยนะลูก" นักมวยเก่าหอมแก้มให้รางวัลคนตัวน้อย ก่อนจะผินหน้าไปขึงตาวาววับใส่คนมาเยือน

"ตอนที่ผมรอให้คุณพูดว่าอยากได้พริ้งเป็นสะใภ้ คุณดันไม่พูด มาพูดเอาตอนที่ผมไม่สนใจแล้วว่าคุณจะพูดหรือไม่พูด คุณอยากชักช้าเอง ช่วยไม่ได้ มาทางไหน เชิญกลับไปทางนั้น!"



*หมายเหตุ พริ้งพราวเคยตีพิมพ์มาแล้ว (เมื่อประมาณสี่ปีก่อน) ในการวางขายครั้งนี้ พุเรียบเรียงใหม่ ปรับเนื้อหาให้อ่านง่ายขึ้น แต่ใจความสำคัญของงานยังเหมือนเดิมค่ะ