รักแท้ของอ๋องแปดคือข้า

ความงามของคุณหนูใหญ่หลิวหลีมักไม่ค่อยเป็นที่โจษจันเพราะถูกลูกไม้จ้างปล่อยข่าวลือของคุณหนูรองฉางฮุ่ยหลันกลบเสียสนิท

นอกจากบุรุษที่เป็นญาติพี่น้องแล้วก็มีเสด็จลุงเขยฮ่องเต้ รัชทายาท อ๋องเอ๋อร์ อ๋องซาน อ๋องอู่ที่เคยเห็นใบหน้างดงามปานเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ของนาง กระทั่งอ๋องแปดเองก็ยังพึ่งเคยเห็นตอนร่วมหารือวางแผนแก้แค้นองค์รัชทายาทเซี่ยฉือกับชายารองฉางฮุ่ยหลันยังตำหนักคุนหนิง

ครั้งนั้นหลิวหลีรู้สึกเฉยๆ ส่วนอ๋องแปดมีอาการคล้ายหมอถัง ทว่าซ่อนประกายสายตาเอาไว้ได้ดีกว่า
“ยืนบื้ออยู่ทำไม ยังไม่รีบทำแผลอีก” อ๋องแปดรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาอย่างประหลาด พระองค์ตวาดใส่สหายหมอเทวดาที่มักมีนิสัยเกียจคร้านและไม่ค่อยเคร่งเรื่องพิธีการ ฝีมือการรักษาผู้ป่วยนับว่ายอดเยี่ยมแต่ต้องรับข้อเสียเรื่องกิริยามารยาทให้ได้

“พ่ะย่ะค่ะๆ” หมอถังตื่นจากภวังค์ห้วงคิดก่อนจะทรุดกายนั่งลงข้างๆ อ่างทองเหลือง “ขอประทานอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ” วาจาที่กล่าวนั้นแสนอ่อนโยน จนผู้ฟังเยี่ยงอ๋องแปดกรอกตาขึ้นฟ้าด้วยไม่เคยได้ยินน้ำเสียงนุ่มนวลขนาดนี้มาก่อนของหมอเทวดา
“เฮอะ!” เซี่ยฉีแค่นเสียงเย้ยหยันในลำคอ ดวงตาเรียวหงส์คู่คมจ้องเขม็งตรงสองเท้าของพระชายาหลิวหลี กิริยาราวกับว่าหวงแหนพระนางยิ่งนัก
หมอถังเห็นเจ้านายกระวนกระวายพลันกระหยิ่มยิ้มย่อง “รู้แล้วสินะ สิ่งไหนก้อนกรวด สิ่งไหนไข่มุกเม็ดงามทอประกายวิบวับเสียด้วย” หมอเทวดาประหลาดเอ่ยเย้าหยอกเจ้านาย
เมื่อก่อนติงจี้ฮองเฮาเคยทาบทามคุณหนูใหญ่หลิวหลีให้ท่านอ๋องแปด แต่ทว่าท่านไม่รู้และเพราะเอาแต่หลงมัวเมาสตรีมากเล่ห์จึงกล่าวปฏิเสธไป

——————


“พี่ฉีย่อมจำอาหลีได้ มีแต่…” เซี่ยฉีจับปลายคางชายาหลิวให้แหงนหน้าขึ้น เขาจ้องลึกเข้าในดวงตากลมโตของนาง ยิ่งมองเห็นในนั้นมีพระองค์อยู่คนเดียวกลับให้ความรู้สึกเปรมปรีดิ์เสียนี่กระไร “อาหลีต่างหาก! ที่ลืมพี่ฉีคนนี้” อ๋องแปดอายุสิบเก้าปี หลิวหลีอายุสิบห้าปีนี้ นางเป็นน้องน้อยในกลุ่มเด็กเลี้ยงของติงฮองเฮา

“ใครลืม! หม่อมฉันเป็นปุถุชนจะเรียกท่านอ๋องเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างไร” หลิวหลีตอบกลับคล่องปาก ท่าทางยียวนลอยหน้าลอยตาชวนให้ตีก้น

เซี่ยฉีฟังคำตอบแล้วหัวเราะอย่างมีเลศนัย “ทีพี่ใหญ่ไยอาหลีเรียกเขาว่าพี่ฉือ! เล่า” มือใหญ่จับปลายคางแหลมไม่ยอมปล่อย ท่านอ๋องมองริมฝีปากบางที่มีแผลเล็กๆ ตกสะเก็ดอยู่พลันรู้สึกเป็นผู้ชนะขึ้นอย่างประหลาด วันนี้พระองค์อยู่เหนือรัชทายาทหนึ่งประการแล้ว…ได้ครอบครองอาหลี!

“ไม่พูดถึงอดีตแล้ว” หลิวหลีฟังแล้วขัดใจอีก เรื่องเมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน นางปลาบปลื้มรัชทายาทจึงมักวิ่งตามอีกฝ่ายต้อยๆ ก็เขาแบ่งขนมหวาน ลูกกวาดให้ เด็กน้อยหกขวบที่โดนเสด็จป้าห้ามกินของหวานทุกชนิดเพราะกลัวฟันผุย่อมตราตรึงตราใจเป็นธรรมดา ยิ่งคนตรงหน้ามักกลั่นแกล้งเสมอ ดึงผมบ้าง ขัดขาบ้าง แม้นนางจะฝึกวิชาตัวเบาแต่ก็มีบ้างที่ได้รับบาดเจ็บ

“เรียกพี่ฉีก่อน แล้วพี่จะไม่ลงโทษ” หัวใจเซี่ยฉีชุ่มฉ่ำเกินบรรยาย ยิ่งอยู่ใกล้ ได้กลั่นแกล้งหลิวหลี อ๋องแปดพบว่าช่างสำราญใจกว่าการอยู่ลำพังกับอดีตคนรักที่มักยั่วยวนพระองค์ ท่านอ๋องครองตนในกรอบประเพณีดีงามมาเสมอ มากสุดแค่ขอจับกุมมือนางก็เพียงพอ ทว่าดูเหมือนคุณหนูรองฉางฮุ่ยหลันจะไม่ปรารถนาเพียงแค่นั้น นางถึงวิ่งไปทำเรื่องดีงามกับเชษฐาต่างมารดาจนเกิดเรื่องอื้อฉาว