หนึ่งเดือนสุดท้ายก่อนตัวร้ายจะหายไปตลอดกาล

'พาวิน'บังเอิญไปเจอหนังสือที่เขียนเรื่องราวความรักของชายสองคนและดันมีตนเองอยู่ในนั้น ในฐานะของตัวร้ายที่ทุกคนเกลียด พาวินไม่มีวันเชื่อจนกระทั่งอายุ 27 ปี เขาตรวจเจอมะเร็งระยะที่สี่อยู่ได้อีกไม่นาน สิ่งสุดท้ายที่ต้องการคือได้รับความรักจากคนรักที่เฝ้ารอมานานแสนนาน แต่สุดท้ายกลับได้รู้ความจริงที่ว่าพระเอกไม่เคยรักตัวเองเลย

เขาคิดว่าที่ตัวเองโดดเดี่ยวแบบนี้มาจากการกระทำของตัวเอง เขาสมน้ำหน้าตัวเองที่พยายามมาตลอด พอเถอะ...

ทุกอย่างเป็นไปตามที่หนังสือเขียน แต่เขามันโง่เองที่คิดว่าจะสามารถฝืนโชคชะตาได้แล้วครองรักกับพระเอกอย่าง'ราเชนทร์'ซ้ำยังถูกตราหน้าว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวจากราชันคนที่เคยคิดว่าเข้าใจเขามากที่สุด

"เดี๋ยวเชนฟังวินก่อน"

"เลิกทำตัวแย่ๆแบบนี้สักที นิลพยายามดีกับนายนะ!"

"แต่มันตบวินก่อนนะ!"

"เลิกโกหกสักที"

"ตะ แต่วินเป็นแฟนเชนนะ.."จะไม่ฟังกันหน่อยหรอ

"แต่ฉันไม่เคยรักนายเลย ฉันยังลืมนิลไม่ได้ด้วยซ้ำ!"

"..."

แม้กระทั่งตอนนี้ที่เขากำลังจะตายน่ะหรอ...


"ปล่อยน้องชายฉันไป ให้มันไปอยู่กับคนที่มันรักเถอะ"

แต่พาวินไม่เคยรั้งอีกฝ่ายไว้เลยสักครั้ง

"แล้วฉันยอมคบกับนาย ยังไงซะฉันก็เป็นพี่น้องกันหน้าตาคล้ายๆกันนั้นแหละ"

"ยังไงสำหรับนายก็ได้หมดทุกคนนั้นแหละ ใช่มั้ยล่ะ?"

พาวินว่าเขาควรพอได้แล้ว เขาควรจะใช้เวลาครั้งสุดท้ายนี้เพื่อตัวเองบ้างเลยเลือกตัดความสัมพันธ์กับทุกคน แต่ทำไมกันนะทุกอย่างดีขึ้นในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด สองคนนี้จะมาทำดีกับคนใกล้ตายแบบเขาไปเพื่ออะไร ต้องการอะไรกันแน่...