สามีต้มยาภรรยาถือเข็ม

กำลังแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่เหอหยางและหูเตี๋ยกลับต้องจบชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุเสียก่อน เท่านั้นยังไม่พอทั้งคู่ยังทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของ สามีภรรยาคู่หนึ่งพร้อมลูกและหลานอีก แต่ละคนมีแต่ตัวปัญหาทั้งบ้านยังยากจน ไหนจะต้องดิ้นรนเลี้ยงปากท้อง ไหนจะต้องปราบเด็ก ไหนจะแก้ปัญหาในบ้านช่างน่าปวดหัวนัก
......................
หูเตี๋ยยกมือขึ้นเท้าเอว มองเหอหย่งด้วยสายตาเอาเรื่อง ในขณะที่เหอหยางนั้นไม่พูดเพียงแค่ยืนนิ่งเฉยแต่มีกลิ่นอายกดดันออกมา คำแก้ตัวทั้งหลายถูกกลืนลงไปในท้อง
ทันใดนั้นเองเหอหย่งก็คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับภรรยา เสียงสะอื้นของสงปินดังขึ้นเรื่อย ๆ เหอหย่งทนไม่ไหวเข้าไปโอบกอดปลอบใจทันที จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นทำหน้าสำนึกผิด และส่งสายตาออดอ้อนอย่างที่เคยทำ วิธีนี้มักใช้ได้กับมารดาเสมอ
“พวกเจ้าทำผิดอะไรหรือถึงคุกเข่า”
“ท่านแม่ข้าผิดไปแล้วขอรับ” แทนที่จะได้ยินว่าช่างเถอะแล้วเดินจากไปพร้อมไหเหล้า แต่กลับได้ยินคำถามแทน มารดาแปลกไปราวกับไม่ใช่มารดาที่รักและตามใจเขา แต่พอเงยหน้าขึ้นมองสตรีที่นั่งอยู่บนม้านั่งตัวยาวก็คือมารดาของเขา
“ผิดเรื่องอะไร” น้ำเสียงเข้มของหูเตี๋ยเพิ่มความกดดันมากกว่าเดิม แม้แต่เหอผิงเด็กน้อยที่แสนเอาแต่ใจก็ยังไม่กล้าเอ่ยปากขัด
“ข้าไม่ควรหายไปนาน”
“เช่นนั้นหรือ เหอหย่งข้าถามเจ้าสักคำว่าใครเป็นคนคลอดเจ้าออกมา”
“แน่นอนว่าต้องเป็นท่านแม่”
“ใครเป็นคนป้อนข้าวป้อนนมสอนเจ้าเดิน”
“....” เหอหย่งก้มหน้านิ่งเหตุใดถึงรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่าตนกำลังถูกเจ้าหน้าที่ศาลสอบถาม “ย่อมเป็นท่านแม่อยู่แล้วขอรับ”
“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงได้เห็นบ้านเดิมภรรยาดีกว่าข้า หรือว่าแม่ยายเจ้าเอาน้ำนมจากเต้านางป้อนเจ้า เจ้าถึงได้กตัญญูต่อนางนักหนา”