พยศรักพญามาร

“ปล่อยเหมียวนะไอ้คนบ้า ปล่อยช้าน!...” สองมือทุบไปบนแผ่นหลังกว้างเต็มแรง แล้วสิ่งที่เธอได้กลับมาเรียกน้ำตาให้หยดไหลออกจากสองเบ้าได้อีกชุดใหญ่

เผียะ!! เผียะ!!

“ถ้ายังขืนทำตัวเรื่องมากมีปัญหาอีกนะแมวเหมียว ฉันตีไม่เลี้ยงแน่ คราวนี้แหละจะนั่งไม่ได้เป็นวันๆ เชียวละ” ขู่เสียงลอดไรฟัน

“ไอ้คนใจร้าย ไอ้พี่วินใจร้าย” ทุบบนหลังแกร่งอย่างระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ มาทำกับเธออย่างนี้ได้ยังไง ไม่รักไม่ว่า แต่ทำไมถึงไม่รักษาน้ำใจกันบ้างเลย เห็นเธอเป็นคนไม่มีเพื่อนไม่มีฝูง ไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแล รังแกได้รังแกเอาใช่ไหม คอยดูนะ คนไร้ญาติอย่างนี้แหละ จะทำให้ร้องดังอ๊ากเลยเชียว

“อย่าเผลอนะ เหมียวจะหนี ไม่อยู่กับคนใจร้ายอย่างพี่วินแล้ว” เมื่อรู้ว่าเผลอหลุดปากพูดอะไรไป แม้จะไม่ตั้งใจก็ตามที แต่มันก็สายไปเสียแล้ว