บ่วงรัก บ่วงพยัคฆ์

ความรักของคน 3 คู่
ที่มาเกี่ยวพันกันเพราะคดีผิดกฏหมาย เรื่องบังเอิญ และการถูกคลุมถุงชน


คู่ แรก...

เงื่อนงำการยักยอกเงินส่วนกลางทำให้มัธวีย์ ชายหนุ่มผู้มากความสามารถและเพื่อนคู่หู ต้องเข้ามาสะสางคดียักษ์ใหญ่ระดับชาติ การเข้ามารับรู้เรื่องผิดกฎหมาย มันทำให้เขาได้พบหญิงสาวผู้แสนดีและก่อเกิดมาเป็นความรัก
แต่... ทว่าความรักก็เจ็บปวดเมื่อเรื่องราวถูกเปิดเผยว่า
เธอ... อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา
บทสรุปความรักของเขาและเธอจะเป็นอย่างไร
หากต้องเลือกระหว่างความรักและหน้าที่

“อะไรกันคุณ วันนี้ผมไม่ต้องการผู้หญิง คุณไปหาคนอื่นเถอะ” เขาพยายามแกะมือบางที่กอดเขาไว้แน่นออกไปให้ได้ แต่สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองเขาสายตาเชิญชวน ในตาปรือหวานฉ่ำ เขานึกออกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวกับที่เขาและเอกพันเห็นจากด้านบนว่าเธอเต้นกระจายอยู่เมื่อสักครู่ เขาคิดว่าเจ้าหล่อนจะไปต่อกับหนุ่มๆ พวกนั้นเสียอีก แล้วนี่ทำไมมาเกาะเขาแจไม่ยอมไปกับพวกนั้นล่ะ
“ไม่! พาฉันไปด้วย คุณจะไปไหนพาฉันไปด้วยนะคะ ฉันร้อน ช่วยฉันหน่อยเถอะ” ร่างบางยังไม่ยอมถอยห่างอ้อนวอนให้เขาพาเธอไปด้วย มันเป็นผลมาจากฤทธิ์ของสารกระตุ้นที่ใครๆ เรียกกันว่า ‘ยาปลุกเซ็กส์’
“อะไรกัน ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องการ คุณไปหาผู้ชายคนอื่นเถอะ เฮ้ย ปล่อยสิคุณ” รสสุคนธ์กอดเขาเอาไว้แน่นกว่าเก่า เกาะเป็นปลิงเหนียวหนึบไม่ยอมให้เขาออกเดินไปไหนถ้าไม่พาเธอไปด้วย
“พาฉันไปด้วย พาไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ ให้ฉันไปกับคุณนะ ฉันร้อนมาก ฉันร้อนจริงๆ” เสียงแหบพร่าที่เหมือนเจ้าตัวจะพยายามบังคับตัวเองจนสุดฤทธิ์ เอ่ยออกมาช่างเย้ายวนอารมณ์ดิบของมัธวีย์เสียเหลือเกิน
“เวรแล้วไหมล่ะไอ้มาร์คเอ๊ย แม่นี่ก็เหลือเกิน ขายกันซึ่งๆ หน้าอย่างนี้เลยหรือนี่” มัธวีย์ส่ายศีรษะ ปากก็บ่นพึมพำไปเรื่อยพลางก้มลงมองมือสาวสวยที่เกาะติดเขาไม่ห่าง



คู่สอง...

“เสียงหวานเป็นบ้าเลยว่ะ ไปสิฉันจะได้ตามไปด้วย”
สองหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกัน เดินตรงไปยังห้องตรวจที่พยาบาลคนสวยยืนคอยอยู่หน้าห้อง มัธวีย์ส่งยิ้มให้พยาบาลสาวแล้วเดินเข้าไปก่อน ส่วนเอกพันเดินตามเพื่อนหนุ่มเข้าไปแต่ก็ยังหันกลับมาเผชิญหน้ากับนางพยาบาลสาวที่กำลังจะเดินตามหลังเขาเข้าไปภายในห้องตรวจด้วย เอกพันหยุดกะทันหันจนร่างบางเกือบจะชนเอาแผ่นหลังกว้างในชุดเสื้อสูทที่ส่งให้เจ้าของร่างสูงดูเท่บาดตา
“ผมขอเข้าไปด้วยได้ไหมครับ” เอกพันส่งยิ้มหวานหยดให้พยาบาลสาวสวยที่เขาหมายตา ร่างบางดูเล็กไปถนัดเมื่อมายืนเทียบความสูงกับเขา
“เชิญค่ะ” วนิดาหรือดาก้มหน้างุดเมื่อเห็นสายตาของเขา หญิงสาวแทรกตัวผ่านหน้าชายหนุ่มเข้าไปข้างใน เอกพันยิ้มตามร่างบางที่หน้าแดงโดยที่เจ้าตัวก็อาจจะไม่รู้ เขาทันได้เห็นป้ายชื่อที่หน้าอกของหญิงสาว แถมยังนึกชมในความตาไวของตัวเองอีกด้วย
“วนิดา มิตรทิวา ชื่อก็น่ารัก คนอะไรก็ไม่รู้” เอกพันพูดเบาๆ ตามหลังวนิดาไป แล้วจึงเดินเข้ามานั่งใกล้กับมัธวีย์ที่กำลังยื่นใบหน้าหล่อเหล่าไปให้แพทย์วัยกลางคนใช้ไฟฉายส่องดวงตาทั้งซ้ายและขาว ตลอดเวลาเอกพันมองตามวนิดาอยู่ไม่ห่าง ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนสายตาของเอกพันก็จับจ้องอยู่ตลอด จนวนิดาเองประหม่าจนต้องออกจากห้องไปรอรับบัตรคิวข้างนอกตามเดิม เอกพันยิ้มขำเมื่อเห็นอาการเอียงอายของหญิงสาว



คู่สาม...

“ว้าย! คุณ... คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง แล้วมานอนบนเตียงฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
การุชาติลุกขึ้นหน้าตางัวเงียก็เมื่อคืนเขาทำงานจนดึก ไหนจะต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืดจนนอนไม่พอ เมื่อง่วงนอนเข้า พ่อตาก็พามานอนในห้องนี้ ทีแรกที่เห็นหญิงสาวนอนอยู่เขาก็จะหันหลังกลับเหมือนกันแต่ความง่วงหาวมันมีมากกว่าเลยต้องมานอนบนเตียงเดียวกันนี้แหละ
“อะไรเล่าเสียงดังเป็นบ้าเลย คนง่วงนอนจะตายอยู่แล้วนะ” การุชาติหน้ายุ่งปรือตามองเจ้าของเสียง
“ออกไปเลย ใครอนุญาตให้มานอนในห้องของฉัน ออกไป” โรสรินชี้มือไปทางประตูเสียงดังลั่นห้อง
“อย่าหลงตัวเองนักเลย สวยรึก็เปล่า ทำเป็นหวงตัวไปได้”
เพียะ!
มือเรียวฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาเสียงดัง จนหน้าหันไปตามแรงตบที่ไม่เบาเลย ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆ หันมามองหญิงสาวด้วยความมึนงง
“ออกไป... ที่ฉันยอมแต่งงานด้วยเพราะฉันโดนพ่อบังคับไม่ได้อยากเป็นเมียคุณจนตัวสั่น”