บุปผาซ่อนร้ายลวงรัก

"ถ้ากับข้าคือการฝืนใจ เช่นนั้นก็ปล่อย"
หญิงสาวกล่าวก่อนจะลุกจากตักแกร่ง แล้วถอยลงมายืนอยู่ข้างเตียง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเลือกที่จะทำให้นางหมดสติ มากกว่าจะมีอะไรกับนาง
มู่อานหรานกระชับเสื้อคลุมแน่นราวกับกอดตนเองเอาไว้ ก่อนจะหันหลังเพื่อก้าวออกไปจากที่นี่ นางรู้สึกอับอายและเสียใจอยู่บ้างที่ถูกปฏิเสธ และก็ได้รู้ว่าเขารังเกียจตนทั้งที่นางยอมถึงเพียงนี้แล้ว
"เจ้ากำลังเข้าใจผิด" แม่ทัพหนุ่มตามมารั้งแขนมู่อานหรานเอาไว้ "หากข้าทำอะไรไปตอนนี้ พรุ่งนี้เจ้าได้สติแล้วจะเป็นเจ้าที่เสียใจ"
คำพูดของเขาไม่มีผลต่อมู่อานหรานอีกแล้ว เพียงแค่นางคิดว่าเขาไม่ต้องการตนเอง เพียงแค่คิดว่าเขามีคนที่อยู่ในใจแล้ว ไม่ต้องพยายามก็เข้าใจได้ว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่เลือกนาง
"ข้าเข้าใจแล้ว" มู่อานหรานบอก ก่อนจะกระชากแขนให้หลุดจากมือของท่านแม่ทัพ แล้วก็เดินจากไป ถึงจะพูดออกไปว่าเข้าใจทุกอย่าง ทว่าก็ไม่อาจห้ามความเสียใจและเสียหน้า
ยอมเพียงนี้แล้ว ถึงขั้นนี้แล้ว เริ่มก่อนก็แล้ว สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธอยู่ดี