ฤทธิ์รักพ่อม่ายตัวดี (นิยายชุด แผลงฤทธิ์รัก)

"อีกไม่กี่วันฉันก็หมดหน้าที่แล้ว"
แววตาดุดันมองคนพูดคล้ายเตือน น้ำเสียงที่เอ่ยเกือบเป็นคำราม "อย่ายั่วโมโหผมนะอัญรินทร์"
คนถูกปรามหันหน้าหนีแต่มีหรือคนเผด็จการจะยอม นิ้วเรียวดุจลำเทียนของเขาจับคางเธอให้หันมามอง นิ้วชี้ไล้บนกลีบปากอิ่มสีแดงกลีบกุหลาบไปมาเหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
อัญรินทร์ไม่อยากถูกเขาควบคุมจึงแกะนิ้วออกแต่กลายเป็นว่าพอสำเร็จก็ถูกฝ่ามือหนายึดเอวทั้งสองข้างไว้แทน "ปล่อยนะ! คุณจะทำอะไร"
"แค่อยากพูดเรื่องเมื่อกี้"
.....
อัญรินทร์เดินเข้าไปหาอย่างไม่แน่ใจ "มีอะไรคะ"
"ขยับเข้ามาอีก" พอเธอขยับเข้ามาแต่ไม่ใกล้พอ มือหนาก็คว้ามือเธอไว้ดึงจนเธอล้มลงบนตัก ไม่สนใจอาการดิ้นรนด้วยความตกใจของอีกฝ่ายแล้วปลดกระดุมเสื้อเม็ดแรกของเธอออกสำรวจร่องรอยที่เขาอาจจะทิ้งไว้บนตัวเธอ พอเห็นว่ามีเพียงรอยจาง ๆ จนเกือบมองไม่เห็นก็ช่วยติดกระดุมคืนให้ รับรู้ได้ว่าคนบนตักลดความประหม่าและหายเกร็งอย่างชัดเจนจนอยากแกล้ง เขาโน้มใบหน้าลงจุมพิตที่ต้นคออีกฝ่ายเบา ๆ มุมปากกระตุกเมื่อเห็นคนถูกแกล้งตกใจจนสะดุ้งเบา ๆ "จะชงกาแฟมาให้ผมไม่ใช่เหรอ หรือแข้งขาอ่อนลุกไม่ขึ้นซะแล้ว"
พอถูกทักแบบนั้นคนที่อยู่ ๆ ถูกดึงลงมานั่งตักก็ตาลีตาเหลือกลุกออกอย่างลุกลี้ลุกลนจนเกือบชนโน่นนี่ โชคดีที่แสนรักกันไว้ให้ ท่าทางเธอคงตลกน่าดู จึงได้ยินเขาหัวเราะออกมาไล่หลัง