Dear Autumn

การพบกันครั้งแรกของพวกเขาสองคน เธอมองว่ามันเป็นความบังเอิญ แต่แนชรู้ตัวดีว่าเขามันไม่ใช่
ส่วนการพบกันในครั้งนี้ เขาคิดว่ามันเป็นความบังเอิญบ้าง จนตอนหลังเขาคิดว่า...บางทีมันอาจจะไม่มีความบังเอิญมาตั้งแต่แรกแล้ว
/////
"เพราะอะไร"
"คุณหมายถึงอะไร"
"คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงอะไร"
"..."
"ช่วยบอกกับผมหน่อยว่าทำไมจู่ๆ คุณก็เหมือนเพิ่งนึกได้ว่า คุณไม่อยากเสียเวลาไปกับผู้ชายแบบผม ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้คุณดูเหมือนยินดีที่จะเล่นกับผมสักยกสองยก"
หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงเพราะไม่รื่นหูกับคำพูดห่ามๆ ของแนช แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะอธิบายว่าทำไมเธอถึงหลบหน้าเขาอยู่ดี
"ผมขอเตือนคุณเอาไว้อย่าง"
"..."
"ผมไม่ชอบการเล่นเกม"
"..."
"และผมก็ไม่ใช่ม้าหนุ่มที่แค่ถูกคุณลูบนิดๆ หน่อยๆ ก็จะหายหัวเสียด้วย"
"..."
"ถ้าคุณรู้สึกกลัว ผมแนะนำให้รีบหนีไป แล้วผมก็จะช่วยเก็บของและออกเงินค่าเดินทางให้คุณด้วย"
พอประกายในดวงตากลมลุกวาว เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ติดกับแล้ว
"ฉันจะพูดอีกครั้งว่าฉันไม่ได้เล่นเกม"
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนด้วยเรือนกายที่สูงเกือบสองเมตร การเคลื่อนไหวนั้นไม่ได้ทำให้เธอผงะหรือถอยหนี ดวงตาสีสวยจดจ้องมองแนชไม่วางตา ต่อให้เขาจะเท้าฝ่ามือกับเคาน์เตอร์แล้วโน้มใบหน้าลงต่ำจนปลายจมูกเกือบจะชิดกันเธอก็ยังเฉย
"คุณเล่นอยู่คนสวย"
"..."