จันทร์ซ่อนกลิ่น

"แม่ของศิรู้ไหมครับ ว่าศิเลี้ยงผีอยู่ในห้อง"

เพียงประโยคเดียวก็ทำให้ผมรู้สึกตัวชา รีบเงยหน้ามองไปที่ต่างห้องนอนของตัวเอง ซึ่งนั่นทำให้ผมในตอนนี้สามารถมองเห็นเงาตะคุ่มสีดำคล้ายร่างมนุษย์ผ่านผ้าม่านสีขาว มันขยับไปมา ท่าทีเหมือนกำลังซุ่มดูผมกับเขาที่กำลังยืนคุยกัน แต่ผมไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใดเพราะผมรู้ว่ามันคืออะไร ผมเรียกสิ่งนั้นว่าเพื่อนผี เพื่อนผีเงาตะคุ่มที่มุมห้องผู้ชอบนั่งคุดคู้น่าเวทนา

แต่ที่น่าตกใจคือผมไม่คิดเลยว่านอกจากผมแล้วก็ยังมีเขาอีกคนที่สามารถมองเห็นเพื่อนผีของผมได้ เรื่องราวของเราหลังจากนั้นก็ชักจะไปกันใหญ่เพราะเพื่อนผีกำลังชักนำผมไปที่ใดที่หนึ่งในห้วงแห่งความฝัน

เขาร้องขอให้ผมช่วย

"ศิช่วยเราด้วย"

เพื่อนผีขอร้องผมด้วยโยคนั้น ผมจึงตอบตกลงอย่างไม่คิดลังเล