Dear wife mafia มาเฟียกับเมียคนโปรด

จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร คือเขาที่เป็นนักล่า

ดวงตาคมกริบคู่นั้นแค่ได้มอง เธอก็หนาว
เย็นเยียบราวกับถูกแช่แข็ง

'ไม่ชอบเลย'
'คนเย็นชาบ้าบิ่นที่ชอบบงการ'
'คนเผด็จการแบบเขาเธอไม่ชอบเลย'


"คนเผด็จการ"

เสียงหวานงอง้ำจนชายหนุ่มจินตนาการถึงหน้าเธอตอนพูดออกมาได้จนหมด
มุมปากหยักสีแดงคล้ำโค้งขึ้นเล็กน้อย

"หืม "
"รู้หรอ  ว่าเผด็จการ ที่แท้จริงเป็นยังไง"
"ผมว่าผมยังไม่เคย"
"หรือคุณอยากลอง?"




แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งเธอหนี เขายิ่งขยับเข้ามาไกล้
ยิ่งเธอถอยห่าง กลับเป็นเขาที่ชิดเข้ามาทุกที



" ยังหนีเก่งเหมือนเดิม"
" หรือว่าการหนีปัญหา เป็นทักษะพิเศษของเธอ"

เสียงเย็น เอ่ยรอดใต้ไรฟัน กล้ามเนื้อที่สั่นเกร็งของชายหนุ่ม มันแสดงออกชัดเจน ว่าเขากำลังโมโห และมัน เลยจุดเดือดดาลมาแล้ว

" เราไม่ได้หนี"
" ทำไมเราต้องหนี"
" การออกจากที่ที่ไม่ใช่ของเรา เขาไม่ได้เรียกว่าหนี"

สรรพนามใหม่ ที่เธอใช้แทนตัว เป็นจุดชนวนเร่งความขุ่นมัว ของชายหนุ่ม ให้มากขึ้นเป็นทบเท่าทวี

"เรา?"
เสียงครึ้มเข้มทวนคำ แววตาเย็นชา สาดมองกระทบ จนความกดดันแผ่ซ่าน

" ดี ดีจริงๆ"





มือเล็กจับรั้งที่กางเกงวอมเนื้อดี พรางกระตุกเบาๆ  
ศิปกร หลุบตาลงมอง
แววตาที่เคยเคร่งขรึมวูบไหว

"รั้งใว้ทำไม"
เป็นคำถามที่บีบรัดความรู้สึก ทั้งคนพูดและคนฟัง

คนพูดเศร้า เมื่อคิดว่าเธอไม่รัก
คนฟัง เศร้าเพราะไม่มีสิทธิ์จะไปรั้ง

"ถ้าไม่พูดอะไร ก็ปล่อยไหมวะ?"