คุณสามีครับผมจำคุณไม่ได้

ผมจำไดว่าผมอายุยี่สิบสองและเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่มีแฟนหรือคนคุยแต่ไหงตื่นขึ้นมามีสามีซะงั้น

"คุณเป็นใครเหรอครับ"
"เป็นแฟนหนูไงครับ" เขาเอ่ยตอบอย่างไม่ปิดบัง ทว่าทำให้คนได้ยินถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ
"ผะ...ผมไม่มีแฟน" ตั้งแต่เกิดเขาไม่เคยมีแฟนแม้แต่คนเดียว แถมคนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่เคยรู้จัก เดินสวนกันยังไม่เคยเลยสักครั้ง เขาว่าคน ๆ นี้ต้องเป็นพวกต้มตุ๋นแน่ ๆ
"หนูจำไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ" เรียวคิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันเพราะเขาไม่คิดว่าจะจำไม่ได้ถึงขั้นลืมว่าเขาเป็นใคร ตอนที่หมอประจำตระกูลบอกว่าจะมีความทรงจำบางส่วนขาดหายไปแต่เขาไม่นึกว่าความจำส่วนนั้นจะเป็นช่วงเวลาที่เขาเข้ามาในชีวิตของคนที่เขารัก
"คุณโกหก ผมจำได้ว่าไม่มีแฟน" ก็เขาไม่มีแฟนจริง ๆ นี่นาจะให้เชื่อก็คงจะยาก แต่ลักษณะท่าทางไม่มีส่วนไหนบ่งชี้ว่าจะเป็นพวกต้มตุ๋นแม้แต่น้อย แถมห้องที่เขาอยู่ก็ค่อนข้างหรูหรามากเลยทีเดียว เขาเลยไม่เห็นถึงความจำเป็นที่คนตรงหน้าคิดจะหลอกหรือหวังผลประโยชน์อะไรจากเขา
ตอนนี้ความคิดของเขาตบตีกันไปหมดไม่รู้ว่าจะเชื่อความคิดของตัวเองหรือความรู้สึกที่มีต่อคนตรงหน้าว่าไม่ใช่พวกต้มตุ๋น
ทว่าคนที่สังเกตเห็นว่าคนป่วยกำลังใช้ความคิดอยู่ค่อนข้างหนักเขาจึงเลือกเอ่ยความจริงอีกข้อหนึ่งให้คนหน้าสวยได้รู้
"ที่จริงเฮียเป็นสามีของหนู" เมื่อเขาพูดจบก็หยิบกรอบรูปที่อยู่หลังตู้เล็กข้างเตียงนอนเพื่อจะให้คนรักได้ดูว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นคือความจริง "ไม่เชื่อก็ดูนี่ครับ"
เมื่อเขายื่นกรอบรูปที่สื่อถึงการแต่งงานก็ทำให้คนที่ได้เห็นสตั้นไปชั่วขณะ
"ระ...รูปตัดต่อหรือเปล่า" เขาถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เขาไม่อยากเชื่อว่าคนที่อยู่ในภาพเป็นเขาจริง ๆ
"มีทะเบียนสมรสด้วยจะดูไหมครับ" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพื่อให้คนตรงหน้าคลายความกังวลหรือความกลัวลง และตอนนี้ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างสับสนมากเลยทีเดียว
"ขออยู่คนเดียวก่อนได้ไหมครับ" เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบทั้งที่ความรู้สึกของเขาตอนนี้สับสนวุ่นวายใจไปหมด ไม่รู้ว่าหลักฐานที่เห็นจะเชื่อได้มากแค่ไหน
"เฮียชื่อนาวีนะครับ ส่วนหนูชื่อน้ำหนาวนะครับ" ก่อนที่เขาจะเดินออกไปเขาจึงหันไปบอกชื่อของตัวเองและชื่อของคนที่นั่งอยู่บนเตียงเผื่อว่าจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง
น้ำหนาวพยักหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปว่า
"ตอนนี้ผมอายุเท่าไหร่ครับ"
"ยี่สิบห้าครับ" สิ่งที่เขาบอกออกไปคือความจริงแต่คนที่ได้ยินคงจะไม่เชื่อเนื่องด้วยตอนนี้เรียวคิ้วสวยเริ่มขมวดเข้าหากัน
"ไม่ใช่ ผมอายุยี่สิบสอง" เขาจำได้ว่าเขาอายุยี่สิบสองก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาเขาได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียหลักตกลงไปยังหุบเขาลึกที่มีน้ำทะเลไหลผ่านและเชี่ยวมาก จริง ๆ แล้วเขาต้องตายไม่ใช่เหรอ แต่ตามร่างกายไม่ได้มีบาดแผลอะไรนี่นา มีแต่อาการปวดหัวกับความรู้สึกมึน ๆ อึน ๆ อย่างบอกไม่ถูก