ลวงราคี

"ที่ฉันเคยเตือนมันไม่ได้ซึมเข้าไปในสมองของเธอเลยใช่ไหมห๊ะ!" เป็นรพีที่ตวาดถามพร้อมกับกดร่างบางเข้าผนังอย่างแรง ไม่สนด้วยว่าการกระทำนี้ของตัวเองมันจะทำให้อีกคนเจ็บแค่ไหน เพราะว่าตอนนี้เวลานี้ สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาจะได้เห็นคือสีหน้าที่เต็มไปด้วยสำนัก ไม่ใช่ความถือดีเช่นนี้!
"คุณรพี ปล่อยค่ะ แพรเจ็บ!"
"ปล่อยเหรอ ได้ ปล่อยนอกหรือปล่อยในดีล่ะ!" จบคำใบหน้าคมคายก็สะบัดไปตามแรงตบ เมื่ออีกคนไม่คิดที่จะอดทนอีกต่อไป ซึ่งการกระทำนี้เองที่มันเรียกสติอีกคนกลับคืน
"เลิกทำแบบนี้กับแพรสักที! แพรไม่ใช่ของเล่นแก้เบื่อ ที่คุณนึกอยากจะหยิบขึ้นมาเล่นเมื่อไหร่ก็ได้อีกแล้วนะคะ!" ข้อตกลงระหว่างเธอกับเขามันจบลงแล้ว จบลงพร้อมๆ กับการกลับมาของคนที่เขารัก และอยากแต่งงานด้วยนั่นแหละ แล้วมาวันนี้หากเธออยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่เขารัก และเห็นคุณค่าของเธอบ้าง เขามีสิทธิ์อะไรมาโกรธถึงขนาดนี้
".."
"คุณบอกเองจำไม่ได้เหรอคะ ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่พี่ปรางกลับมา เมื่อนั้นก็ให้ถือซะว่าเรื่องของเราจบลงถาวรทันทีเพราะฉะนั้นจากนี้ไปอย่ามายุ่งกับแพรอีก ไม่อย่างนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราสองคน มันอาจจะไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป!"
"นี่เธอขู่ฉันเหรอ!"
"คนเราพอเข้าตาจนมันก็ต้องสู้ไม่ใช่เหรอคะ ที่ผ่านมาแพรอาจจะยอมอยู่ใต้ฝ่าเท้าของคุณตลอดเพราะความจำเป็น แต่จากนี้แพรจะไม่ทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีแบบนั้นอีกแล้ว เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับแพรอีก!" ในเมื่อเขาได้เลือกแล้วว่าคนที่เขารักคือพี่สาวเธอ เพราะฉะนั้นจากนี้เขาก็ควรมุ่งมั่นกับอีกฝ่าย ไม่ต้องมาสนใจหรอก ว่าชีวิตของเธอจะเป็นยังไง
เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขา! ไม่ใช่แม้แต่นิดเดียวเลย