พะโล้ทรงเครื่อง

สาวสะพรั่ง อายุยี่สิบสอง หน้าหวาน คิ้วดกดำ ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป
อาภรณ์ที่สวมใส่เป็นผ้าเนื้อเยี่ยมจากต่างประเทศ เมตรละหลายพัน ฝีมือตัดเย็บประณีตแลดูเรียบแฝงหรู
ด้วยฐานะที่ร่ำรวยจึงไม่ต้องดิ้นรนหางานทำ แม้จะร่ำเรียนจนจบปริญญาตรี
หล่อนจัดเป็นคนมีรสนิยมคนหนึ่ง ทุกอย่างสำหรับหล่อนต้องชั้นหนึ่ง เยี่ยมทุกอย่าง
อาภรณ์ ข้าวของเครื่องใช้ และรวมทั้งอาหารเลิศรสล้วนถูกปาก
และอาหารว่างของโสภิตนภาต้องไม่เล็กน้อย ต้องมากๆ และอร่อยๆ
หล่อนมีความสุขกับการบริโภคจึงได้ชื่อเป็นสาวอ้วน จะถูกนินทาอย่างไรก็ไม่แคร์ มั่นใจในตัวเองเสมอ
เพราะหล่อนคือ ‘โสภิตนภา อนันต์ราช’ ผู้ยอมรับเรื่องความอ้วนอย่างมั่นใจ

‘อ้วนก็เท่านั้น กินก็เก่ง แนวโน้มอนาคตน้ำหนักตัวต้องขึ้นอีกแน่ แปดสิบเศษ ต่อไปก็แปดสิบห้า ต่อไปก็เก้าสิบ เก้าสิบห้าและทะลุไปถึงร้อย เบรกเรื่องของกินของยัยโสไม่สำเร็จหรอก’
ศุภวรรณนึกสนุกถึงกับประกาศต่อหน้าทุกคนในบ้าน
“ถ้ายัยโสสามารถผอมลงเหลือสักห้าสิบกิโลเศษ สวยเมื่อไหร่ วรรณจะยอมยกคุณเอกให้ ไม่เป็นคู่แข่งของยัยโสเด็ดขาด”
“โธ่...ยัยวรรณ อย่าพูดในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สิ โสน่ะขาดอะไรก็ขาดได้ แต่ขาดอาหารเข้าปากไม่ได้จ้ะ”
“คุณแม่ขา วรรณท้าทายโสเพราะหวังดี เผื่อจะสวยกับเขาบ้าง เผื่อจะมีแฟนรูปหล่ออย่างคุณเอกบ้าง” ศุภวรรณพูดประชด ขบขัน

ถ้าเป็นทุกครั้ง โสภิตนภาจะบอกว่า
‘โสอ้วนไม่ทำให้ใครเดือดร้อน’
แต่ครั้งนี้หล่อนโพล่ง
“ค่ะ พี่วรรณต้องรักษาสัญญานะคะ โสรับคำท้า โสจะผอมให้ดู”