คลั่งรักฉบับพิเศษ

เชนจ์นักแสดงหนุ่มหน้ามนที่พิ่งรับรางวัลไปหมาดๆ แต่ดันไม่เป็นที่ถูกใจกับเจ้าพ่ออิทธิพลสื่อยักษ์ใหญ่ของวงการบันเทิงอย่างคามินทร์ แต่ใครจะรู้...ว่าที่เขาเบื่อนักแสดงหนุ่มเป็นเพราะมารดาของตัวเอง

เป็นนิยายเรื่องสั้นๆ (ตรงไหน?) แนวปะทะคารมเล็กๆ น้อยๆ จบฟีลกู๊ด

จัดโปรโมชั่นพิเศษ ถึงแค่สิ้นเดือนเท่านั้น

หากชอบถูกใจฝากคอมเมนต์ กดใจให้ด้วยนะคะ

ตัวอย่าง...

"คุณคามินทร์ครับ ให้เจ้าหน้าที่เอากระเป๋าไปเก็บให้เลยมั้ยครับ"

"ไม่ต้องนายหิ้วตามฉันไปง่ายกว่า...พักหลังไหน?" คามินทร์ที่นั่งหลับตาพักผ่อนก็เอ่ยขึ้นมาก่อนจะหรี่ตาขึ้นมาบิดคอเล็กน้อยให้พอมีเสียงดังกร๊อบ

"บ้านหลังที่ 10 ครับ พักกับเอ่อ...นักแสดงที่ชื่อเชนจ์ครับ" ลูกน้องรีบตอบตามที่เจ้าหน้าบอกมาพร้อมบอกชื่อนักแสดงผู้พักร่วมด้วย

"กับใครนะ?" คามินทร์ได้ยินชื่อผู้พักร่วมถึงกับถามย้ำอีกครั้ง

"นี่ครับในตารางเจ้าหน้าที่จัดมาแบบนี้ครับ" อันที่จริงเขาใช้อภิสิทธิ์ของเจ้านายไปขอเจ้าหน้าที่ว่าบ้านที่เจ้านายพักขอไม่เกินสองท่าน แล้วก็ได้ตามที่ขอแต่ไม่กล้าบอกผู้เป็นนายเดี๋ยวจะหาว่าเขาเรื่องมาก

"หึ! โอเค" คามินทร์มองดูรายชื่อที่เจ้าหน้าจัดแจงแล้วกระตุกยิ้มเล็กน้อย

ชายหนุ่มเดินผ่านลานกิจกรรมของทางค่ายเพื่อไปยังบ้านพักของตนเอง โดยมีลูกน้องยกกระเป๋าตามหลังเขามาติดๆ เจ้าหน้าที่หลายคนรวมถึงนักแสดงบางท่านก็ออกอาการเมื่อได้เห็นชายหนุ่มตัวเป็นๆ ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลในวงการบันเทิงตัวพ่อ รวมถึงนักข่าวบางท่านที่ติดตามมาก็ถ่ายรูปจากระยะไกลเพื่อนำไปทำข่าว

"นายไปได้ละมีอะไรเดี๋ยวฉันโทรเรียก"

"ครับ...คุณคามินทร์"

คามินทร์มองดูสภาพโดยรวมแล้วอึ้งหน่อยๆ เพราะเขาไม่เคยได้อยู่ที่แบบนี้เลยจริงๆ เขาอาจจะพักแค่คืนเดียวเพื่อเปิดงานในวันรุ่งขึ้น แล้วก็อาจจะให้ลูกน้องมารับไปพักในโรงแรม พอถึงวันปิดงานค่อยกลับมาอีกที ชายหนุ่มยกกระเป๋าของตนเองขึ้นกระท่อมก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจัดแจงเอาสัมภาระของตนเองออกจากกระเป๋า และการมาของเขาทำให้อีกฝ่ายต้องหันมามองแล้วชะงักไปในทันที

"เอ่อ..." เชนจ์หุบยิ้มแทบไม่ทัน เมื่อผู้ร่วมห้องที่เจ้าหน้าที่จัดไว้เป็นใครที่เขาไม่อยากอยู่ด้วย

"ทำไม? เห็นหน้าฉันแล้วอึดอัดหรือไง" คามินทร์กระตุกยิ้มเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตานั้นวูบไหวเหมือนสะใจอะไรบางอย่าง

"ครับ..." เชนจ์เองก็ตอบไปตามตรง ทำไมเขาจะต้องมาอยู่กับผู้ชายคนนี้ด้วยนะ คิดว่าโชคดีเสียอีกที่ได้พักแค่สองท่าน ดีกว่าหลังอื่นๆ ที่อัดกันแน่นสามถึงสี่คน

คามินทร์เห็นอีกฝ่ายเก็บของที่เอาออกมาบางส่วนยัดใส่ลงกระเป๋าตามเดิม ก่อนจะลุกพรวดพราดเดินเบี่ยงตัวเขาออกไปจากที่พัก "จะไปไหน?"

"ผมจะไปขอแลกห้องกับนักแสดงท่านอื่น เพราะดูท่าคุณเองก็คงไม่สะดวกที่จะนอนกับผม" เชนจ์เองก็พอจะรู้ว่าชายหนุ่มเองก็คงไม่อยากจะพักอยู่กับเขาหรอก

"หึ! นอนกับนายเหรอ...ก็สะดวกนะ" คามินทร์ปรายตามองเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างมีเลศนัย

"ขอตัวนะครับ...โอ๊ย! คุณ" เชนจ์ไม่ชอบสายตาของชายหนุ่มแบบนั้นเลยจริงๆ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปเหยียบตอใหญ่อะไรขนาดนั้น อีกฝ่ายถึงไม่ชอบขี้หน้าเขาขนาดนี้ ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินผ่านตัวเรือนก็โดนอีกฝ่ายกระชากกลับมา

"อย่าเรื่องมาก...เจ้าหน้าที่ชาวบ้านตาสีตาสาเค้าอุตส่าห์ทำงานกันหนัก เรื่องแค่ที่หลับที่นอนนักแสดงอย่างเธอยังมีปัญหา นักข่าวก็คง..." คามินทร์เองก็อยากเอาชนะเด็กนี่ถามว่าเพราะอะไรเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันนอกจากคำว่า หมั่นไส้

"ปล่อย..." เชนจ์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ พร้อมบิดข้อมือให้ออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม

"หึ...ถ้าฉันพูดอะไรก็ฟัง แล้วถ้าไม่ทำตามเธอเจอดีแน่" ชายหนุ่มลากนักแสดงหนุ่มเข้าที่พักและยังไม่ยอมปล่อยข้อมือของอีกฝ่าย

"ผมไม่ใช่เด็กคุณนะ ถึงจะมาสั่งเอาๆ" เชนจ์จ้องตาชายหนุ่มกัดฟันตอบออกไปทั้งๆ ที่เจ็บข้อมือเพราะแรงบีบของอีกฝ่ายไม่น้อย

"จะลองมาเป็นเด็กฉันมั้ยล่ะ?" คามินทร์กระตุกยิ้มเล็กน้อยดื้อพยศแบบนี้เขาละชอบดีนัก

"ผมมีความสามารถมากพอ ไม่จำเป็นต้องถ่างขาให้คุณเพื่อให้ตัวเองมีชื่อเสียงหรอก" ถ้าเขามีแรงเยอะกว่านี้ก็คงจะชกหน้าหล่อๆ นี้ให้หงายเงิบ คิดว่าคนอื่นเขาจะเหมือนกับเด็กที่ตัวเองคั่วอยู่หรือไงกัน