ขอทานผู้ร่ำรวย เล่มจบ

“นายท่าน นายท่าน แฮ่ก ๆ ๆ”
พ่อบ้านหม่าวิ่งหน้าตั้งมายังห้องหนังสือ ที่หม่าเทียนกำลังทำงานอยู่ ลืมสิ้นอายุ และสังขารที่เริ่มโรยราของตนเอง
หม่าเทียนเงยหน้าจากหนังสือ มองพ่อบ้านชราที่ยืนหอบอยู่กลางห้อง แววตามีความไม่พอใจพาดผ่าน เนื่องด้วยอีกฝ่ายเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต เสนาบดีหม่าวางพู่กันลง ก่อนจะถามเสียงต่ำ
“มีเรื่องอะไรก็พูดมา แต่ถ้ามันไม่ร้ายแรงพอ ก็เตรียมตัวถูกลงโทษได้เลย”
ด้านพ่อบ้านก็ไม่ได้กลัวคำขู่ของผู้เป็นนายเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าหากตัวเขาไม่มารายงาน อาจจะต้องตายโดยที่ไม่ทันได้ปริปากเลยด้วยซ้ำ
“สำนักตรวจสอบ สำนักตรวจสอบกำลังจับตัวฮูหยินอยู่หน้าเรือนขอรับ”
พ่อบ้านพูดเสียงติดหอบ มือข้างหนึ่งค้ำเข่าเอาไว้ อีกข้างชี้ไปทางหน้าเรือน ที่ตอนนี้คนของสำนักตรวจสอบ กำลังควบคุม ฮูหยินใหญ่อยู่ และกำลังจะพาตัวออกไปนอกจวน เพื่อไปฝากขัง
ทันทีที่รู้ว่ากำลังเกิดเรื่องขึ้นกับเมียรัก เสนาบดีหม่าก็รีบลุกขึ้นในทันที แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ลืมที่จะถามย้ำ เพื่อความแน่ใจ
“เจ้าว่าอะไรนะ!!”
“ฮูหยินถูกคนของสำนักตรวจสอบ จับตัวอยู่ที่ลานหน้าบ้านขอรับ”
เมื่อได้รับการยืนยัน เสนาบดีหม่าก็รีบรุดออกจากห้องไปในทันที แต่ก็ยังไม่ลืมหันมาพูดกับพ่อบ้าน ที่ยังยืนหอบอยู่ที่เดิม
“จะรออะไรอยู่เล่า รีบตามข้ามาสิ”
หม่าเทียนเดินมายังหน้าเรือนด้วยความรีบร้อน ทั้งที่ระยะทางก็ไม่ได้ไกลมาก แต่ในความรู้สึกเหมือนกับว่าเวลาผ่านไปนาน ในใจเกิดความกังวล กลัวว่าฮูหยินจะถูกปฏิบัติด้วยไม่ดี
พอเดินมาถึงลานบ้าน ก็เห็นว่าคนของสำนักตรวจสอบ กำลังฉุดลากผู้เป็นภรรยาอันเป็นที่รัก โดยไม่สนว่านางจะเจ็บหรือไม่ เสนาบดีหม่าก็โมโหขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ถึงแม้จะโกรธมากแค่ไหน ด้วยตำแหน่งที่ค้ำคอ หม่าเทียนทำได้เพียงกัดฟันถามออกไป
“เหตุใดคนของสำนักตรวจสอบ ถึงได้เข้ามาอยู่ในเรือนของข้าได้ ช่วยชี้แจงหน่อยได้หรือไม่”