โซ่หัวใจสีคราม เล่ม2

"เอ๊ะ แต่กูไม่ผิดนะ มึงรังแกกูในฝันตั้งเจ็ดวันเจ็ดคืนแล้ว จะมารังแกเพิ่มไม่ได้ กูไม่ยอม"โอเชี่ยนดิ้นขลุกขลัก พยายามจะหนีจากบทลงโทษอะไรก็ไม่รู้ 

"เหรอ"สีครามยิ้มเหี้ยมง้างมือขึ้นสุดก็จะฟาดป๊าบเข้าที่ก้นของโอเชี่ยนอย่างจัง จนเจ้าโอเมก้าจอมโวยวายร้องโอดโอย สุดท้ายก็ร้องไห้กระซิกบนเตียง

"จำไว้ด้วยล่ะ คราวหน้าไม่จบแค่สองทีแน่"สีครามที่กำลังใช้มือซ้ายนวดข้อมือขวาก็ยกยิ้มบางเบาแล้วเดินไปห้องครัว เตรียมนมให้ลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้ตาใสแจ๋ว

"สีเทียนตื่นแล้วเหรอลูก ทำไมวันนี้ไม่ได้ยินเสียงลูกเลยล่ะ"

"แอะ"สีเทียนตัวน้อยที่ตื่นมาพร้อมเสียงโวยวายของคนทั้งคู่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงป๊าบป๊าบดังสนั่น ไม่นานหม่าม้าก็ร้องไห้กระซิกๆ

ผู้ใหญ่นี่เชื่อถือไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่มีทารกอยู่ตรงนี้ตั้งคนยังจะเล่นผีผ้าห่มกันอีก สีเทียนร้องเรียนได้ที่ไหนบ้าง

ดีนะที่เพิ่งตื่นมาตอนท้ายๆ ถ้าตื่นมาตั้งแต่แรกๆคงหัวใจวายตาย