จางหมี่สาวน้อยผู้มีตาทิพย์ เล่ม 2

เมื่อเคลียร์ปัญหาเล็กๆ กับจางเซียวหง เรียบร้อยโดยที่แก้มของอีกฝ่ายมีรอยฝ่าประทับชัดเจน พวกเขาก็ออกจากโชว์รูม โดยที่รถจะถูกนำไปส่งที่โครงการหัวงเฟิงวิลล่าในอีก 1 สัปดาห์ ระหว่างนี้เพราะเห็นว่าพวกเธอไม่มีรถขับผู้จัดการเลยเสนอให้เอารถของที่โชว์รูมไปใช่ก่อน ซึ่งก็เป็นเมอร์เซเดสเบนซ์เหมือนกันแต่เป็นรุ่นที่เก่าลงมาหน่อย ผู้จัดการหยวนนั้นต้องการที่จะทำให้จางหมี่ประทับใจมากที่สุด ไม่แน่เธออาจจะกลับมาซื้อกับเขาอีกตอนที่เธอสามารถขับรถเองได้

      อย่างที่จางหมี่บอกกับผู้จัดการเว่ยว่าเธอจะต้องไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นวันนี้พวกเธอจึงได้ไปหาซื้ออุปกรณ์การเรียนใหม่อีกครั้ง เพราะที่มีอยู่นั้นสภาพเก่ามาเธอจึงทิ้งเอาไว้ที่บ้านเก่า เมื่อกลับถึงบ้านจางหมี่ก็เข้าห้องฝึกฝนพลังลมปราณและเพียงไม่นานก็ลืมตาและมาท่องโลกอินเทอร์เน็ตที่น่าสนใจอีกครั้ง นอกจากภาษามากมายที่เธอเรียนรู้ยังมีการสร้างสิ่งประดิษฐ์หลายอย่างที่ทันสมัยที่เธอสนใจด้วยจนเวลาผ่านไปถึงเที่ยงคืนเธอจึงได้เข้านอน เพราะพรุ่งนี้จะต้องไปโรงเรียนแต่เช้า

เจ็ดโมงเช้าหลังจากที่แม่ของเธอขับรถมาส่ง ที่ตรงหน้าประตูโรงเรียนมีคนจากสภานักเรียนที่มาทำหน้าที่ และยังมีอาจารย์ฝ่ายปกครองที่มาจับนักเรียนแต่งกายไม่เรียบร้อยกับคนที่มาสาย

โรงเรียนฟู่ต้ามีกฎว่า นักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนไม่เพียงแต่จะต้องแต่งเครื่องแบบนักเรียน ยังต้องติดตราของโรงเรียนด้วยจางหมี่ที่มาถึงโรงเรียนแต่เช้ามองตัวเองที่อยู่ในยูนิฟอร์มขาวน้ำเงินขาวของโรงเรียน รู้สึกขี้เหร่อย่างมีเอกลักษณ์จริงๆ เธอยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยและเธอเดินสองมือล้วงกระเป๋ากางเกง สะพายกระเป๋าหนังสือที่ไหล่ขวา เดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างไม่รีบร้อน เธอกำลังคิดถึงการหาซื้อสมุนไพรที่จะนำมาทำยาเพื่อให้การฝึกฝนของเธอรวดเร็วมากขึ้น เธอเดินมาเรื่อยๆ ผ่านหลายตึกตามความทรงจำจากร่างเดิม

จางหมี่เดินมาถึงห้องเรียนและเดินเข้าไปในห้องสองขาเรียวยาวก้าวเข้าไปในห้องเรียน แม้จะใส่เครื่องแบบนักเรียนธรรมดาๆ แต่ก็ยากที่จะบดบังความสวยของเธอที่ราวกับกิ่งที่มีดอกซากุระบานสะพรั่ง โดดเด่นดังดุจหิมะที่ปกคลุมยอดเขา

ความงามพิสุทธ์ที่มีพร้อมทั้งความเชิดหยิ่งและอานุภาพรุนแรง ทว่ากลับเจือไปด้วยเสน่ห์อันมหาศาล สะกดสายตาของทุกคนได้อย่างง่ายดาย เพราะปรกติจางหมี่คนเก่าจะชอบเดินก้มหน้าและเขี่ยผมมาคลุมใบหน้าเอาไว้ ทำให้ไม่ค่อยมีใครสนใจเธอนัก ประกอบกับที่เธอไม่มีเงินและไม่มีคนคบยิ่งทำให้เธอไม่มีตัวตนในห้องเรียนนี้ แต่วันนี้ช่างแตกต่างในความคิดของทุกคน

เพียงชั่วพริบตาก็เกิดความเงียบทั้งห้องพวกเขามองเด็กสาวที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ปรกติยายนั้นต้องเดินก้มหน้านี้น่า วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ จางหมี่ที่เดินไปยังมุมที่ไม่สะดุดตาที่สุดเธอหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาค่อยๆ เช็ดโต๊ะและเก้าอี้จนสะอาดจนกระทั่งเธอนั่งลงแล้วถึงได้มีคนทยอยละสายตาไปจาก ฉับพลันภายในห้องเรียนเกิดเสียงซุบซิบไม่หยุด

"โห นี่ใช่ยัยบ้านนอกนั่นจริงเหรอ ทำไมวันนี้ดูแปลกตาจังเลย"

" ยายเด็กยากจนที่วันก่อนฉันเห็นร้องไห้ที่ถูกเฉินเว่ยบอกเลิกนี้ยังกล้ามาอีกหรือ" อีกเสียงตามมา

"ตัวปลอมหรือเปล่า เห็นว่าประสบอุบัติเหตุนี้น่า ทำไมดูไม่เป็นอะไรเลย  แถมดูดีขึ้นศัลยกรรมมาหรือเปล่า "

"ศัลยกรรมมันทำที่บุคลิกได้ด้วยเหรอ พูดตามตรง บุคลิกของยัยนั่น แม้แต่โจวเฟยเฟย ยังสู้ไม่ได้เลย เขาไปทำอะไรมา"

จางหมี่ที่เอาหูฟังใส่หูตัวเองและฟังไม่สนใจเสียงที่ซุบซิบนินทานั้นเลย สักพักเธอก็หลับตาและโคจรพลังลมปราณไปรอบๆ โรงเรียนแห่งนี้ ในสายตาของทุกคนที่หันไปมองเธอเห็นคือเธอหลับ

เด็กสาวนั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น แสงแดดสาดส่องอาบใบหน้าของเธอจนเป็นสีทอง ไร้การตกแต่งอย่างตั้งใจ แต่กลับงดงามสะกดตาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ความงดงามขนาดนี้มีคนได้ครอบครองจริงเหรอ ทุกคนตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

วันนี้จางเซียวหงนั้นได้ลาป่วย เฉินเว่ยที่นั่งอยู่ด้านหน้ามองไปที่จางหมี่ที่เดินเข้ามา อาจจะใช้คำว่าตะลึงก็ว่าได้ ทำไมแต่ก่อนเขาไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอนะ ถ้าเขารู้ว่าเธอจะสวยสง่าแบบนี้เขาคง....

โจวเฟยเฟยที่มองดูตั้งแต่ตอนที่จางหมี่เดินเข้ามาโมโหมาก เธอเกลียดมันที่หน้าตาสวยขนาดนี้ ก่อนหน้านี้มันก้มหน้าก้มตาก็ดีแล้ว วันนี้เกิดอะไรขึ้นมาละถึงได้นั่งหน้าเชิดรับแสงแดดอยู่แบบนั้น

"พวกเธอพูดจาไร้สาระอะไร ฉันจะสู้ไม่ได้ที่ตรงไหน บอกมาเดียวนี้นะ " โจวเฟยเฟยโมโหและหาเรื่องคนที่ว่าเธอ

พวกนักเรียนในห้องต่างมองหน้ากัน ไม่พูดอะไรอีก เริ่มทบทวนบทเรียน ระหว่างทบทวนบทเรียนในตอนเช้ากับคาบเรียนแรกมีเวลาให้พักแค่ห้านาที บางคนก็ไปห้องน้ำ บางคนก็เข้าแอบงีบหลับ