สามียอดรักท่านคือนักกิน

นักรีวิวอาหารจากยุคศตวรรษที่ 21 เกิดอุบัติเหตุทางถนน ไม่รู้ว่าเพราะบุญหนาหรือบาปหนา สวรรค์เลยส่งเขามาเข้าร่างชายยาจกในยุคจีนโบราณ งานนี้ขาทองคำของเขาก็ต้องเป็นลูกสาวเจ้าของภัตตาคารที่กำลังหาสามีสิ!
...
เเนะนำตัวละคร

ม่อเชียงหลุน นักรีวิวอาหารจากยุคศตวรรษที่ 21 เกิดอุบัติเหตุทางถนนจึงทะลุมิติเข้าไปสิงร่างชายยาจกในยุคจีนโบราณ คติประจำใจ ตายด้วยดาบของนักรบจบสวยกว่าเเย่งข้าวหมากิน โปะเชะ

ชิงไป่ร่วน บุตรสาวหัวเเก้วหัวเเหวนของเจ้าของภัตตาคารชิงเหอ ด้วยความจำเป็น นางเลยต้องประกาศหาสามีมาเเต่งเข้า คติประจำใจ เมื่อเป็นสามีข้าเเล้วก็ต้องเชื่อฟังข้าสิ
...
"เจ้าม่อเชียงหลุน!" ชิงไป่ร่วนเเหวลั่น

ม่อเชียงหลุนระงับโทสะนาง ใช้นิ้วชี้เเตะริมฝีปากเป็นเชิงปรามทัพ "ชู่ อย่าพูดมากน่า ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดีเลย เมื่อครู่โดนเจ้าบีบน้องชายยังไม่หายบวมเป่ง ตอนนี้คิดจะมาเถียงข้าตับเเลบ บีบบังคับไม่ให้กินเต้าหู้อีก" เขายิ้มชั่วร้าย "เเหม ไป่ร่วนก็ เจ้านี่ชักรังเเกสามีคนนี้เกินเหตุเสียเเล้ว"

กล่าวจบ เขาบี้จมูกนาง พลางยื่นหน้าสูดดมกลิ่นกายนางตัดสลับกลิ่นเผ็ดของเต้าหู้ผัดพริก อืม ช่างลวงล่อให้น้ำลายสอล้นโพรงปากเสียเหลือเกิน ไม่เป็นไร ถึงนางจะไม่ยอมให้เขากินเต้าหู้ขาว คืนนี้ เขาก็จะขอกินเต้าหู้นางเอง!

ชิงไป่ร่วนขอบตาเเดงก่ำ เสียงสั่น "ท่านกล้าเหรอ! ข้าเเต่งท่านเข้ามา ก็เพื่อให้ท่านเชื่อฟังข้า...หากท่านดื้อรั้น คิด" ทำไมเขาไม่ตอบโต้บ้างเล่า จะข่มเขายังไงดีล่ะ เอ่อ อ้อ "คิดจะล้ำเส้นเจ้าของจวนอย่างข้า ท่านไม่ตายดีเเน่"

เขาหัวเราะเเห้ง "ฮ่าๆ ข้ายินดีไม่ตายดี เเต่จะไม่ยินดีเป็นสัตว์เลี้ยงให้เจ้าลากจูงเเน่!" พูดจบ คนไม่ยินดีเป็นสัตว์ค่อยๆโน้มตัวก้มต่ำเข้าหาเเก้มนวลที่ขยับห่างตามความกลัว

"ยะ อย่า นะ" ชิงไป่ร่วนหัวเสีย นางอยากจะบ้าตายกับท่าทีคุกคามของเขา "อย่าเข้ามานะ เจ้าเจ้าคนโฉด"

ไร้คำต่อมา

เขาบีบคางนางเเน่น เป่าลมหายใจซาบซ่านเเผดเผาเเก้ม นวลจนร้อนระอุ เเล้วใช้อุ้งมือสากระเคืองประคองใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือขึ้น ก้มลงง้างฟันเเหลมยาวกัดพวงเเก้มเข้าชิมคำใหญ่ๆ

"อื้อ" ชิงไป่ร่วนเบิกตาถลน ตัวชาดิกอยู่หลายพัก ในหัวมีเเต่เสียงเเผล็บๆของลิ้นยาวเฟื้อยดังข้างเเก้ม นางเจียนจะสิ้นฤทธิ์เดชยืนเองไม่ได้ ตายคาอุ้งอสรพิษฉกาจอยู่เเล้ว

พอความเปียกปนเหนียวหนึบกำซาบผิวเนียนชุ่มชื้น นางก็ตอบโต้ กระเถิบหนี คิดจะหลบเลี่ยงสัมผัสราวสัตว์สี่ขาเลียประจบเจ้าของ
มีหรือม่อเชียงหลุนจะยินยอม เนื้อเข้าปากเเล้ว หลุดรอดมือตัวเองก็เสียชื่อหมดสิ พอนางถอยร่น เข้าก็ก้าวตาม สุดท้ายด้วยความรำคาญ ม่อเชียงหลุนผลักนางติดกำเเพงดัง ตึง สองมือยันค้ำ กักนางในอ้อมอกเขาทุกสารทิศ ยิ้มยั่ว"เเม่นางน้อยร่วน เจ้าหนีคนโฉดไม่รอดเเล้ว"
....
*นิยายเรื่องนี้ปมน้อยย่อยง่าย สำนวนภาษาร่วมสมัย หยอดมุกบ้าง ฝืดไม่ฝืดคอมเมนต์ได้ค่ะ เน้นวิถีชีวิต เเนวบ้านๆ จบดีค่ะ
*อ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ
*ลูกค้า ios ซื้อผ่านเว็บราคาถูกกว่า
*ขอบคุณที่อุดหนุนล่วงหน้าค่ะ