บงกชมาศนฤมิต

ดอกบัวงาม หวงห้ามแห่งเรือน สุรงค์อำไพ กำจายกลิ่นรัญจวนตามฤดูที่กำหนด
มันผู้ใดหมายชิงนางกลับไป ต้องผ่านคม ดาบปรลัย ให้วิบัติสิ้นดวงชีวา

"เจ้ารู้หรือไม่ข้อต้องห้ามของการฝึกวิชาข้อสำคัญคือกระไรบ้างแม่บัวแก้ว" เขาถอนจูบใช้หลังข้อนิ้วเกลี่ยนวลแก้มแดงเล่น

".....ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ" คนที่ยังมิสิ้นไฟรัญจวนตอบอย่างไร้สติ

"แต่ข้าอยากบอกเจ้าอยู่ดี" เอาเถิด อย่างไรเสียก็ได้ในสิ่งที่สมใจ
เขาไปแล้ว แม้จะยังไม่รวมทั้งหมดที่เขาต้องการก็ตาม เพียงเท่านี้ก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะต่อปากต่อคำกับคนอย่างเขาแล้ว

"ข้อแรก ข้าต้องถือศีลภาวนาชะล้างจิตใจให้บริสุทธิ์เสมอ"
ที่กล่าวมาข้อแรกก็ผิดมหันต์แล้ว การที่เขากระทำเช่นนี้จนสำเร็จได้นั่นก็หมายความว่าเขาใช้สติปัญญาวางแผนมาเป็นอย่างดีแต่แรก หากมีสติก็อยากตบตีตัวเองให้อย่าหลงไปในเล่ห์ลวงเขาอีก

"ข้อสอง ไม่ดื่มสุราเมไร แลไม่ฆ่าสัตว์ หรือคนก็เช่นกัน" ซึ่งข้อนี้ก็ไม่รู้อีกว่าเขาร่ำสุราหรือฆ่าสัตว์อยู่หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ เพลานี้เขาได้มอมเมานางให้จมดิ่งสู่น่านน้ำแห่งความปรารถนาไปแล้ว

"และข้อสุดท้าย ที่ข้าต้องงดในเจ็ดวันก็คือ....."
ฝ่ามือร้อนราวกับอังไฟแตะซับหยาดเหงื่อที่เขาทำให้ไหลรินออกมาจากใบหน้างดงามราวกับนางนารีผลที่ถูกพวกคนธรรพ์ลักพาไปเสพสม สัมผัสอ่อนโยนอย่างทะนุถนอมไม่ได้ทำให้คนใต้ร่างวางใจในตัวราชสีห์หนุ่มที่พร้อมเข้ามาขย้ำลูกแกะเนื้อชั้นดีที่เป็นเหมือนเหยื่อผู้อ่อนแอเช่นนางได้ทุกเมื่อ

"ห้ามเสพสังวาส....." ทันทีเมื่อเขาไล่ทุก ข้อต้องห้าม ระหว่างการฝึกมนต์เวทย์จนครบ คนใต้ร่างทั้งใบหน้าและเนื้อตัวนางกลับแดงก่ำยิ่งกว่าเดิมไม่สบตาเขาด้วยความกระดากอาย จนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เขามันปีศาจชั่วร้ายที่ไม่กลัวว่าศีลที่ต้องรักษาจะแตกแต่กลับทำบ่อน้ำน้อยแตกพลั่งพรูออกมาอย่างเอาแต่ใจ หรือว่าที่เขาทำให้ร่างกาย และจิตใจนางให้เป็นไปตามที่เขาต้องการได้ บางทีอาจจะใช้มนต์ใดสะกดให้โอนอ่อนไปตามเขาที่ไม่ว่าจะพาขึ้นสวรรค์หรือนรกก็ย่อมทำได้

"จนกว่าจะสำเร็จวิชา ข้าคงทรมานเจียนจะขาดใจเหลือเกินแม่บัวแก้ว....."