พ่ายเสน่หาคนใจร้าย

“นังมะลิรีบตื่นได้แล้ว เปิดเรียนวันแรกจะไปโรงเรียนสายไม่ได้นะโว้ย” รัตนาเคาะประตูห้องบอกลูกสาว

“เออๆ ฉันรู้แล้วแม่ ไปปลุกนังหนูดีโน่น”

“ปลุกอะไร นังหนูดีมันแต่งตัวเสร็จแล้วโว้ย รีบออกมาได้แล้ว”

“จิ๊”

มะลิเดินงัวเงียออกจากห้องไปอาบน้ำ แต่งตัวในชุดนักเรียนมัธยมปลาย

“เทอมสุดท้ายแล้ว พวกแกตั้งใจเรียนให้ดี” รัตนาบอกลูกสาวและหลานสาวพร้อมกับยื่นเงินให้คนละหกสิบบาทบาท

“จ้ะ น้ารัตน์” เธอไม่เคยเรียกรัตนาว่าแม่ แต่จะเรียกน้าตลอด

“ฉันขอเพิ่มอีกสี่สิบบาท ได้ไหมแม่ ต้องเติมน้ำมันรถ”

“เออๆ”

รัตนาให้เงินลูกสาวเพิ่มอีกสี่สิบบาทตามที่ขอ ส่วนหนูดีได้เพียงแค่หกสิบบาทเท่าเดิม

“ขอบคุณนะแม่ หลีกไปสินังหนูดี ยืนเอ๋อขวางทางอยู่ได้”

หนูดีขยับหลีกทางเพราะตัวเองนั้นยืนขวางหน้าประตู

มะลิขับรถจักรยานยนต์ไปเรียน ส่วนหนูดีนั่งรถรับสั่งไปโรงเรียน

“ฉันไปแล้วนะจ๊ะน้ารัตน์”

บรรยากาศในเช้าวันแรกของการเปิดเทอมภาคเรียนเป็นไปอย่างสดใส เด็กนักเรียนหลายคนพูดคุยกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานอย่างสนุกสนาน

หนูดีหันไปเจอเพื่อนตัวเองพอดี เธอกำลังจะเข้าไปทักทาย ทว่ารีบเดินจนลืมดูทางจึงชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับป้าของเธอ

ตุบ พรึ่บ เอกสารในมือของท่านตกกระจาย

“หนูดีขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษขอโพยเพราะตัวเองนั้นผิดจริงๆ

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ” ท่านยิ้มตอบรับคำขอโทษจากเธอ

“เดี๋ยวหนูดีเก็บให้นะคะ”

เธอก้มเก็บเอกสารต่างๆ ที่ตกกระจาย

“ฉันช่วย” ผู้ชายที่มากับท่านอาสาช่วยเธอเก็บเอกสาร

“ขอบคุณค่ะ” เธอเงยหน้าของคุณ และเขาก็ยิ้มรับ รอยยิ้มนั้นมันดูอ่อนโยนเสียจนหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ

หนูดีก้มเก็บเอกสารเพื่อซ้อนใบหน้าแดงฉ่าจากรอยยิ้มของเขา

“นี้ค่ะ” เมื่อเก็บเอกสารทุกฉบับแล้ว เธอยื่นให้ผู้ชายที่ช่วยเธอเก็บ

“คราวหน้าคราวหลังเดินระวังด้วยนะ” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยเตือนด้วยความสุภาพ บวกกับใบหน้าที่ดูหล่อเหลาของเขา และรอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ ทำให้เธอแทบไปไม่เป็น

“คะ...ค่ะ” หัวใจเธอเต้นแรงอีกแล้ว แต่ดูจากการแต่งตัวและใบหน้า อายุของเขาคงราวๆ 27-28 ปี ผู้ชายวัยอย่างเขาคงไม่สนใจเด็กมัธยมปลายอย่างเธอหรอก

“ไปกันเถอะครับคุณแม่”

“ฉันไปแล้วนะหนู” ท่านส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปพร้อมกับผู้ชายที่เรียกท่านว่าแม่