ม่านมายาวี [Overwhelms] (หนังสือเสียง)

“ปล่อยฉันนะ”
เจ้าของร่างผอมเพรียวพยายามดิ้น เพื่อหนีจากวงแขนของเขา
แต่ดันถูกกอดแน่นกว่าเดิม
แจกันในมือก็ถูกเขาแย่งเอาไปวางไว้ที่เดิมได้แล้ว
“ปล่อยได้ยังไงครับ ก็คุณม่านจะทิ้งแจกัน”
“ใช่ ฉันจะทิ้ง...ใส่หัวนายไง”
“ถ้าผมหัวแตกขึ้นมา กองถ่ายก็แย่เลยสิครับ”
“ฉันไม่สน ปล่อยนะ แล้วก็ออกไปจากห้องฉันด้วย”
“ไม่ไปครับ จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องก่อน”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย บอกแล้วไงว่าฉันเกลียดนาย
ได้ยินมั้ยฉันเกลีย....”
ริมฝีปากบาง หมดสิทธิ์ได้เอ่ยคาใดๆ แล้ว เมื่อถูกอีกปากประกบลงไป
ร่างบางก็ถูกสองแขนแข็งแรงรัดรึงไว้แนบแน่น
แม้จะพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดยังไง ก็ไม่อาจจะทาได้
แถมนั่นก็ยิ่งเป็นการกระตุ้นต่อมบางอย่าง ของคนมีแผงอกกว้างๆ อีกด้วย
กาปั้นที่พอจะมีแรงก็ทุบหลังของเขา
แต่แรงเท่ามดหรือจะทาให้เขารู้สึกอะไรได้
เพราะเขาใช้มือเพียงข้างเดียวรวบร่างเธอไว้
มืออีกข้างกระดึงชายเสื้อคลุมออกจากไหล่บาง
ตามติดด้วยกระตุกปมตรงเอวคอด ที่ผูกไว้หลวมๆ เท่านั้น
ฉับพลันมันก็หลุดออกไป

อุ้งมือใหญ่ของเขา ตะปบเข้าไปหาก้อนนุ่มนิ่ม พอดีมือทันที
ตรงปลายยอดก็ถูกบีบบี้สลับกับเกา จนเจ้าของถึงกับกายสะดุ้ง
กาปั้นที่ฟาดเขาลงไปนั้น มีอันหมดเรี่ยวแรงเอาดื้อๆ
จนต้องเกาะไหล่แข็งแรงเอาไว้แทน
เมื่อความวาบหวามแล่นพล่านไปทั่วกาย
ครินค่อยๆ ดึงเสื้อคลุมที่ห้อยอยู่กับอีกไหล่ออก
ปล่อยให้มันลงไปกองอยู่กับพื้น แบบไม่ได้ให้ความสนใจใดๆ เลย
เพราะของโหนกนูนตรงหน้า สะกดสายตา ความคิด และจิตใจเขา
จากทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว
เมื่อเห็นว่าเรียวขาขาวเหมือนจะไม่เหลือแรงยืน
หลังจากถูกปลุกปั่นด้วยปลายนิ้วกับปลายลิ้นของเขา