ท่านอ๋องตกอับผู้นี้คือสามีข้า

จวิ้น หยางสือ จวิ้นอ๋องที่ได้รับแต่งตั้งจากอดีตฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ บัดนี้เหลือเพียงนามที่ไร้ซึ่งอำนาจบารมีใด ผลจากความเมตตาที่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันได้หลงเหลือไว้ให้ในฐานะที่เป็นพี่ชายร่วมบิดา จึงมิได้ปลดลงจากตำแหน่ง นับว่ายังไว้หน้าบุรุษผู้นี้อยู่บ้าง ทว่าก็มิได้มีความเป็นอยู่ดีไปมากกว่าขุนนางเท่าใดนัก หากเทียบกันแล้วขุนนางขั้นต่ำสุดบางคนยังมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านัก

หลี่ อวิ้นเซียง บุตรสาวเสนาบดีกรมยุติธรรม สตรีที่ถูกเลือกให้เข้าหวังเพื่อเป็นสนมของฮ่องเต้ ทว่าความดื้อรั้นมิอยากเข้าวังหลวง นางจึงเลือกแต่งเป็นชายาของอ๋องผู้หนึ่งที่อยู่จวนนอกวังอย่างไม่ลังเล ด้วยความคิดที่ว่าอย่างน้อยก็มิต้องแย่งชิงกับผู้ใด เพราะฮ่องเต้นั้นเป็นบุรุษมากรักหลายใจหากแต่งไปนางคงได้บ้าตายเป็นแน่

.....................................................................................................
เนื้อเรื่องข้างใน

วังหลวง..
ซูฮวาแต่งกายด้วยชุดสีเรียบ นางมารอฮ่องเต้ตั้งแต่เช้าจนบ่ายก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าพบ..
"ฮองเฮาฝ่าบาททรงเรียกหาพ่ะย่ะค่ะ" กงกงมาเรียนเชิญอย่างเร่งรีบ นางยิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยฝ่าบาทก็ยังไม่ทอดทิ้งนาง
เมื่อนางไปถึงตำหนักกลางสระบัว นางพบฮ่องเต้ยืนรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อนางมาถึงเขาสั่งให้นางกำนัลออกไป
"ฝ่าบาท" นางคุกเข่าลงเบื้องหน้าบุรุษผู้สูงศักดิ์ เพียงนางพบหน้าเขา ดวงตาคู่งามของนางก็เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ก่อนจะค่อยๆ ไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง
"ว่ามา" น้ำเสียงเขาช่างเย็นชาต่อนางเหลือเกิน
"หม่อมฉันรู้ดีว่าความผิดของท่านพ่อยากเกินกว่าที่จะให้อภัยได้ แต่ว่า หม่อมฉันในฐานะบุตรสาว ขอให้พระองค์เว้นโทษตายแก่บิดาของหม่อมฉันด้วยเถอะเพคะ"
"เจ้ารู้เรื่องด้วยรึไม่" เขาถาม โดยไม่ได้สนใจที่จะมองหน้าของนาง
"หม่อมฉัน ไม่ทราบเรื่องเพคะ แต่ในฐานะลูก หม่อมฉันย่อมต้องรับผิดกับบิดา หากทรงไว้ชีวิตท่านพ่อและท่านพี่ จะลงโทษหม่อมฉันเช่นไรหม่อมฉันจะน้อมรับทุกอย่างเพคะ" นางพรั่งพรูคำพูดออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มสองข้าง
"ดี เช่นนั้น ข้าเห็นแกฮองเฮา ข้าจะไว้ชีวิตพวกเขา"
"ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท"
"แต่ ข้ามีข้อแม้"
"ขอเพียงทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าสิ่งใด หม่อมฉันก็ยอมรับได้ทั้งนั้นเพคะ"
"ดี กงกงถ่ายทอดคำสั่งเรา ปลดฮองเฮาแซ่เจินออกจากตำแหน่งใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชน นักโทษเจิน อี้ซู เจินหานเฟิง ตัดแขนขาเนรเทศสู่ชายแดน ไม่มีคำสั่งเราห้ามเหยียบเข้าเมืองหลวงเด็ดขาด"
"รับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท" กงกงน้อมรับ
"ฝ่าบาทๆ ฝาบาทเพคะ ได้โปรดอย่าทำเช่นนั้นเลยเพคะ" ซูฮวาขอร้องไม่ให้พระองค์ปลดบ่าวข้ารับใช้
"เจิน ซูฮวาเจ้าบอกเองว่ารับได้ทุกอย่าง หากข้าไว้ชีวิตบิดาเจ้าข้าก็ให้ตามที่เจ้าขอแล้วมิใช่หรือ"
"ฝ่าบาท จะทำแบบนี้กับหม่อมไม่ได้นะเพคะ" นางอ้อนวอนจนน่าเวทนา
"ซูฮวา นี่เป็นสิ่งเดียวที่ข้าให้เจ้าได้"
"เช่นนั้น หม่อมฉันขอเป็นนางกำนัลเล็กๆ ถวายการรับใช้พระองค์ได้มั้ยเพคะ ให้หม่อมฉันได้อยู่ภายใต้วังหลวงแห่งนี้กับพระองค์เถอะนะเพคะ" นางครวญราวกับจะขาดใจ
"ได้ ข้าจะให้ตามที่เจ้าขอ"
"ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท" นางกอดขาทั้งสองของเขาไว้แน่น ทว่าไม่อาจรั้งเอาไว้ได้เมื่อฮ่องเต้เดินจากนางไปไม่แม้จะเหลียวมามองนางด้วยซ้ำ สุดท้ายนางได้แต่ยอมรับชะตากรรมของตน

...................................................
ฝากนิยายจีนเรื่องใหม่ด้วยนะ