เรียกข้าว่าพรานโก๊ะ ภาค 1

"นี้เราคงไม่มาเสี่ยเที่ยวใช่ไหมว่ะเอกริน" เสียงของชายวัยกลางคนที่มีทองเส้นเบ้อเริ่มเทิ่ม
เขาคือเสี่ยวิชัย เศรษฐีใหญ่แห่งเมืองกรุง "ผมเหยียบจบมิดแล้วนะครับนาย แต่มันก็ยังไม่ทันพรานลพอยู่ดี "
เอกรินบ่นพึมพรำ ราวกับคนอารมรณ์เสีย

"เออ....ไอ้หนู หมู่บ้านนี้พอจะมีพรานอยู่ไหมว่ะ" เสี่ยชัยถาม

"ไอ้มี....ก็พอมีนะอยู่ลุง แกชื่อพรานโก๊ะ อยู่ไม่ไกลจากกระท่อมท้ายหมู่บ้านโน้น"

"เอ๋.....ว่าแต่.... ทำไมข้าไม่ยักคุ้นหูแกเลยละว่ะ พรานกงพรานโก๊ะแกเป็นพรานใหม่หรือว่ะ?" เอกรินถาม
"โหย.....แกเป็นพรานมานานแล้วนะลุง มันไม่แปลกหรอกที่พวกลุงไม่รู้จัก เพราะแกไม่ค่อยอยากจะรับงานเท่าไร นิสัยของแกเป็นคนเก็บตัวเงียบๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่ถ้าพูดถึงฝีมือ....แกก็เป็นเบอร์ต้นๆเลยของหมู่บ้านนี้เลยนะลุง"

"จริงเหรอว่ะไอ้หนู... ถ้างั้น....เอ็งช่วยพาข้าไปกระท่อมแกหน่อยสิว่ะ "
ทั้งสองเร่งรีบเดินทางกับไปยังกระท่อมท้ายหมู่บ้าน โดยที่ผู้นำทางอย่างไอ้จ้อย
เด็กน้อยที่กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ
"พรานโก๊ะๆ.....อยู่ไหมจ๊ะพราน"
เสียงประตูที่ทำจากประตูไม้ไผ่ใกล้ผุพัง ได้ถูกเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า ภายในกระท่อมรกร้างของพรานป่า
ปรากฏให้เห็นเขาควาย และหนังเสือโคล่งที่ประดับประดาราวกับว่า ชายกลางคนที่อยู่เบื้องหน้า มีความเจนจัด
ในป่าดงพงไพร และแล้วบุคคลที่ทุกคนออกตามหาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าในทันที ใบหน้าของพรานใหญ่ท่าที
ดูเคร่งครึม นวดหรอมแหรม เส้นผมเป็นสีขาวสลับดำ ตามร่างกายล้วนมีอักขระเลขยันต์ บ่งบอกว่าเป็นผู้ที่มีวิชาพอตัว
"อ้าววว....ไอ้จ้อย....นั้นเอ็งพาใครเค้ามาว่ะ" เสียงของพรานโก๊ะถาม
เสี่ยวิชัยและนายเอกรินต่างยกมือไหว้พรานที่อยู่เบื่องหน้าอย่างอ่อนน้อยถ่อมตน ด้วยเหตุที่ตนมีความประสงค์ต้องการที่จะเข้าป่า

"ฉันชื่อ วิชัย ส่วนคนนี้คือ เอกริน ฉันเป็นคนไหว้วานให้ไอ้หนูคนนี้พามากระท่อมของพรานโก๊ะเองแหละจ๊ะ พอดีฉันกำลังหาพรานนำทางเพื่อที่จะเข้าป่าล่าหมูป่า คงจะใช้เวลาไม่เกินสองวัน พรานพอจะนำทางให้พวกเราไหมครับ" พรานวัยไม้ใกล้ฝั่งนิ่งเงียบสักพักใหญ่ก่อนที่จะตอบกลับไปในทันที

"อันที่จริงแล้ว ผมไม่ค่อยอยากจะรับงานหรอกนะครับ ส่วนใหญ่มักจะชอบเข้าป่าไปเป็นเดือนๆ นี้ผมก็เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันมานี้ แต่ในเมื่อคุณทั้งสองอุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงนี้แล้ว หากผมจะปฏิเสธก็คงจะดูแล้งนํ้าใจไม่เบา"

พรานโก๊ะทำเสียงเข้ม แต่ในใจลึกๆเค้ากับรู้สึก ตื่นเต้นกับคำที่ ทั้งสองเรียกพราน นำหน้าชื่อของตน ถึงแม้เพราะคำ ๆ นี้จะเป็นเพียงสรรพนามธรรมดาๆ มันทำให้เขารู้สึกเป็นที่ยอมรับขึ้นมาในบัดดล แต่ในใจลึกๆของแกนั้นมันมีบางสิ่งบางอย่างที่แอบแฝงอยู่

จากนั้นทั้งสองฝ่ายต่างตกลงสินจ้างรางวัลเรียบร้อยเป็นดิบดี ก็ตัดสินใจเดินทางกันในวันนั้น
"ถ้าเช่นนั้นผมขอเวลาไม่เกิน 10นาที พวกคุณรอตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน ก็แล้วกันนะครับ ผมขอจัดเตรียมของที่จะต้องเข้าป่าเสียก่อน" บทบริบทของความเป็นพรานก็เริ่มต้นในทันที เสี่ยชัยและนายเอกรินไม่รอช้าต่างเดิน
มุ่งหน้าตามที่ได้นัดหมายคือปากทางเข้าหมู่บ้าน ในขณะที่ผู้ว่าจ้างทั้งสองก้าวพ้นจนสุดสายตาแล้ว พรานโก๊ะก็ได้เผยธาตุแท้ออกมาราวกับคนละคน

"ตาๆ สองคนนั้นไปแล้ว" เสียงของไอ้จ้อยกล่าวออกมา
"โหยยยย.....เอ็งนี้เก่งมากไอ้จ้อย อุตส่าห์พาเหยื่อมาให้ข้าถึงที่ เฮ้ย...ไม่ใช่ๆ อุตส่าห์พาลูกค้ามาให้ข้าถึงที่ 5555"

"แบบนี้มันจะดีหรือตา ฉันว่าทำไมเราไม่บอกความจริงกับเขาเรื่อง.....? "

"เอ็งอย่าปากโป้งเลยนะโว้ย....ข้าคิดมาดีแล้ว แล้วมันก็ต้องดีสิว่ะ ทีนี้แหละข้า จะได้ลบคำสบประมาทของทุกคนให้ได้ แล้วต่อไปเอ็งห้ามเรียกว่าตาเด็ดขาด เดี๋ยวคนที่จ้างรู้เข้าเราเป็นพรานกำมะลอ"