พี่ครับ! หยุดมองผมเป็นน้องชายได้แล้ว

เพราะความสนิทสนมในวัยเด็กทำให้เด็กน้อยในวัยห้าขวบประกาศกร้าวว่าจะเป็นแฟนกับพี่เขาแต่กลับโดนปลอบใจด้วยคำว่า 'เรียนจบแล้วค่อยเป็นแฟนกัน' แต่ไม่ว่าจะจบชั้นไหนทักไปคนพี่ก็เอาแต่หนีมาตลอดจนเรียนจบตัวสุดท้ายของมหาลัยเลยตัดชุดครุยไปนั่งรอในร้านต้นไม้ของคนพี่เอาซะเลย

"ผมเรียนจบแล้ว"

"ยินดี-"

"พี่ก็รู้ว่าผมไม่ได้อยากยินคำนี้"

"คริส พี่ว่าเรา"

"ครั้งนี้พี่จะใช้ข้ออ้างอะไรอีกอะ พี่ไม่ว่างเหรอผมมาหาแล้วไง หรือไม่เหมาะสมใครมันพูดว่าไม่เหมาะสม ยังไม่ถึงเวลาเหรอ เหอะ! ปีหน้าพี่ก็สามสิบแล้วจะให้ผมตามพี่แบบนี้จนอายุเท่าไหร่กัน หรือผมยังเด็กตอนนี้อายุ 22 แล้ว ใครจะมองไม่ดีผมจะไปจิ้มตามันให้ ส่วนเรียนจบถ้าจะให้จบจริง ๆ ผมไม่ต่อปริญญาโทก็ได้"

"พี่จะให้ผมรอไปอีกเมื่อไหร่เหรอ..." น้ำเสียงเบาหวิวต่างจากเมื่อครู่พูดออกมา

"นายอาจจะยังสับสน พี่ว่ากลับไปคิด-"

"อีกแล้วเหรอ พี่จะไล่ผมอีกแล้วเหรอ" ก้อนสะอึกมาจุกที่ลำคอจนขอบตาร้อนผ่าว