หย่า...ให้สิ้นสุดรัก

คำโปรย...

4ปีแห่งการอดทนรอคอย ว่าวันหนึ่ง...สามีในนาม จะหันมามองเธอบ้าง เธอเฝ้าฝึกทั้งวิชาในครัว และฝึกวิชาบนเตียง ปรนนิบัติอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่เพียงชายตามองเธอสักครั้ง ก็ยังไม่มีเลย
ความอดทนต้องพังทลายลงไป เมื่อมาทราบว่า สามีที่ไม่เคยรักเธอเลย แท้จริงแล้ว เขามีคนรักมาก่อนหน้านี้ และตอนนี้ ก็กำลังตั้งครรภ์อีกด้วย ฟางเส้นสุดท้ายขาดผึ่ง สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเธอ...ก็คือ การหย่า อย่างเดียวเท่านั้น ให้ความรักที่เธอมีให้เขา สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้เถอะ
แต่ทว่า...เขากลับค้นพบสิ่งพิเศษที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ เมื่อวันที่สายไป จนไม่อยากหย่ากับเธอเสียงั้น ทำให้เธอ ต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ชายคนนี้ และคนในครอบครัวนี้ รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่เธอเคยเป็นบ้าง โดยไม่สนว่าจะเป็นวิธีไหนก็ตาม !
นิยายเรื่องนี้ เส้นเรื่องของตัวละครทุกตัว จะเป็นสีเทา ไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็น ชั่วร้อยเปอร์เซ็นค่ะ ขอฝากเรื่องนี้ ในอ้อมอกอ้อมใจของนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ อย่างที่ได้แจ้งไปก่อนหน้านี้ ว่าไรท์อาจออกหนังสือน้อยลง แต่ก็ได้โปรด อย่าลืมกันนะ


ตัวอย่างเนื้อหาเพิ่มเติม

“มีอะไรกันเหรอครับ ?”
ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้าน ดวงตาฉายความรำคาญออกมา แต่เมื่อปะทะกับสายตาของหญิงสาว นพกุลก็ถึงกับสะท้านหวั่นไหว จนต้องหลบสายตา ธิวรานึกแปลกใจไม่น้อย
“ก็วรานะสิ มีอะไรจะมาตกลงกับพวกเราก็ไม่รู้” ย่าเอ่ยขึ้น ทำหน้าหงุดหงิด เพราะตนอยากไปฟังวิทยุเต็มแก่แล้ว
“ใช่ค่ะ ฉันมีเรื่องที่ต้องตกลง”
“คงไม่ใช่เรื่องหย่าหรอกใช่ไหม ?”
“โอ้ ไม่หรอกค่ะ เพราะฉันกลัวว่า ฉันอาจท้อง เหมือนที่พวกคุณคาดหวังไง ฉันเลยจะมาขอร้องว่า เลิกกับผู้หญิงคนนั้นซ่ะ !”
“ผู้หญิงคนไหน ?”
“ก็เมียของคุณไง คุณนพกุล”
“แต่ปราง ปรางเขาท้องอยู่นะ !”
“ฉันไม่สนหรอกค่ะ เพราะฉันคือเมียหลวง ที่ถูกต้องตามกฎหมาย หรือคุณอยากให้ฉันฟ้อง เอาไหมคะ ?”
“ธิวรา ! นี่เธอ”
“เธอมันใจร้าย ธิวรา”
“ใช่ ใจร้ายมาก กับคนท้องก็ไม่เว้น”
ทุกคนต่างรุมต่อว่าเธอ ธีวราหัวเราะ ที่นี่ช่างเถื่อนจริงๆ
“หยุดได้แล้วค่ะ ที่นี่ก็ตอบฉันมา ว่าตกลงหรือไม่ หากไม่ตกลง ฉันก็จะขอทำในสิ่งที่ควรทำค่ะ”
“....”
“แปลว่าไม่ตกลง โอเคค่ะ”
“ก็ได้ นพกุลจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น !” พ่อสามีประกาศ ซึ่งก็เข้าทางหญิงสาว เธอทราบแล้วว่า สำหรับชายคนนี้ ก็ต้องเรื่องที่เกี่ยวกับผลประโยชน์เท่านั้น จึงจะยอมได้
“พ่อ ! ไม่นะ ปรางไม่ยอมแน่”
“นพ ลูกต้องเสียสละ จ่ายค่าเลี้ยงดูลูกก็พอ”
“พ่อ ผมทำไม่ได้ !”
ต่างมองธิวราเหมือนคนใจไม้ ไส้ระกำ ยิ่งเห็นรอยยิ้มที่สาแก่ใจ ก็ยิ่งเกลียด
“ถ้าตกลง ก็โทรบอกเลิกตรงนี้เลยค่ะ ฉันต้องได้ยินกับหูเท่านั้น ถึงจะพอใจ”
นพกุลทำท่าจะปราดไปหาเพื่อเอาเรื่อง แต่คนเป็นพ่อ ก็รั้งตัวเสียก่อน
“นพ อย่าให้เสียเรื่องสิ โทรหามะปรางเร็วเข้า”
ตอนนี้ พวกเขาตกอยู่ในฐานะต่ำกว่า คงต้องยอมลูกเดียว หากไม่ยอม ก็มีแค่วิธีเดียวเท่านั้น ก็คือความตายของธิวรา แต่มันก็ไม่คุ้มกับผลได้ผลเสีย คงต้องยอมเท่านั้น คือทางเลือกใหม่
“ก็ได้ครับ” นพกุลเสียงเจ็บปวดและเจ็บใจมาก