จะยอมรักดีๆ หรือให้พี่เล่นของ

"จะยอมรักพี่ดีๆ หรือต้องให้พี่ทำของใส่ เลือกเอาสักอย่าง" เหมันต์เอ่ยเสียงเรียบ แต่ทว่านัยน์ตากลับฉายประกายเจิดจ้ายามที่จ้องมองร่างเล็กที่หมายปองมาหลายปี ถ้าจำไม่ผิดก็แอบตีตราจองในใจมาตั้งแต่เด็กแล้ว จนตอนนี้เขาอายุยี่สิบแปด

"ไม่เลือกสักอย่างได้ไหม ก็มีนาไม่ชอบพี่" มาริสาไม่มีทีท่าว่าจะถอยหนี ซ้ำยังเชิดหน้ามองเขาอย่างถือดี

เล่นของอะไรกันนี่มันสมัยไหนแล้ว ไม่มีทางหรอกที่เรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้น

"ไม่ชอบกันบ้างเหรอมีนา ถ้าไม่ชอบจะทำของใส่จริงๆ นะ" แม้คำพูดจะดูตัดพ้อ ทว่าความรู้สึกของเขาไม่ได้เศร้าเสียใจแต่อย่างใด

"เพ้อเจ้อแล้วพี่เหม หยุดเลยไม่ต้องขยับมาใกล้" เธอใช้มือทั้งสองข้างดันแผงอกเขาเอาไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้

"มีนาแต๊ะอั๋งพี่อะ ดูดิจับหน้าอกพี่เต็มไม้เต็มมือเชียว" นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยแววหยอกเย้า

"บ้า!..." เธอพลันปล่อยมือออกจากอกเขาอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ "ก็ใครใช้ให้พี่ขยับมาใกล้ล่ะ"
***
นิยายเรื่องนี้มีการใช้ภาษาอีสานในบทสนทนา