วันวานร้ายรัก

เขา:ไม่ต้องการเธออีกแล้วเมื่อมีคนใหม่เข้ามาแทนที่ เธอ:เดินออกมาพร้อมฝากแผลลึกไว้กลางใจเขาอย่างไม่รู้ตัว ทว่าวันนี้เขากลับมาทำทุกอย่างเพื่อทวงหัวใจเธอคืนอีกครั้ง
****
บริเวณโต๊ะทานอาหารขนาดเล็กในห้องพักมีอาหารวางไว้สามอย่าง พร้อมข้าวสวยสองจานที่ถูกอุ่นเอาไว้เรียบร้อย ร่างบางกำลังยืนรอต้มยำไก่บ้านใบมะขามอ่อนกับข้าวอีกหนึ่งอย่างที่ยังอุ่นอยู่ในเตาไมโครเวฟพลางคิดถึงความสุขที่กำลังเกิดขึ้นในตอนรับประทานอาหารด้วยกัน
เธอจะบอกว่ายอมให้โอกาสเขาอีกครั้งแล้ว และตอนนี้เรากำลังมีลูกด้วยกัน และเราสองคนจะจับมือกันก้าวผ่านอุปสรรคอย่างเตี่ยของเธอไปด้วยกันให้ได้
เพียงคิดแค่นี้ใบหน้างามเปื้อนยิ้มได้อย่างง่ายดาย ก่อนสายตาหวานไปปะทะร่างสูงแต่งกายคล้ายคนจะออกไปข้างนอกกำลังเดินผ่านหน้าเธอไปพร้อมในถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือ
"นั่นอาร์ตจะไปไหน ไม่ทานข้าวเหรอ พายอุ่นต้มยำไก่บ้านของโปรดอาร์ตกำลังจะเสร็จแล้วนะ" รีบสาวเท้าเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังเดินอยู่ ก่อนเขาหยุดก้าวเท้าเดินพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยชา
"พายทานเถอะ อาร์ตรีบ" พร้อมเสียงกรีดร้องจากโทรศัพท์ในมือหนาดังขึ้นมา
"ครับ อาร์ตกำลังจะไปหาแล้ว รอแป๊บหนึ่งก่อนนะครับ" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงห่วยใยคนปลายสายอย่างชัดเจน
จนพิมพ์พระพายรู้สึกน้อยใจระคนสงสัยว่าคนที่เขาพูดด้วยเป็นใครกัน เพราะตั้งแต่เธอมาถึงที่นี่เขามีแต่ความเย็นชามอบให้ ขณะปลายสายพูดไม่กี่ประโยคเธอยังรับรู้ถึงความพิเศษที่เขามีให้
และไม่รู้ว่าอารมณ์อ่อนไหวง่ายของคนกำลังตั้งครรภ์หรืออะไรดลใจให้อยากรู้ว่าเธอยังเป็นคนสำคัญกับเขาอยู่หรือคนปลายสายสำคัญมากกว่ากัน ริมฝีปากบางจึงขยับเอื้อนเอ่ยรั้งเขาเอาไว้
"อาร์ต ไม่ต้องไปได้ไหม อยู่กับพายที่นี่"
"ขอโทษนะพาย อาร์ตต้องไป"
"แล้วอาร์ตจะกลับมากี่โมง พายจะได้รอเปิดประตูห้องให้"
"คืนนี้อาร์ตไม่ได้กลับอ่ะ พายค้างคนเดียวได้นะ"
"หมายความว่าไงที่บอกให้พายค้างคนเดียว แล้วอาร์ตจะไปนอนที่ไหน"
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พายดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ ประตูห้องดูปิดมันให้เรียบร้อยด้วยล่ะ ไปล่ะ" พิมพ์พระพายมองตามแผ่นหลังหนาก้าวเท้าไกลออกไปทุกที จนเธอต้องตัดสินใจกลั้นใจถามออกไปด้วยความยากลำบากเพราะกลัวคำตอบที่ได้รับ
"อาร์ตมีคนใหม่ใช่ไหม ถึงได้เย็นชากับพายนัก และนี่ยังจะปล่อยให้นอนอยู่คนเดียวอีก" ร่างสูงหยุดก้าวลงหลังได้ยินเสียงตามหลังมา พลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยออกไป
"ใช่" ขณะพิมพ์พระพายรีบเดินมาขวางทางเอาไว้ ก่อนใบหน้างามช้อนสายตาขึ้นประสานสายตาคมของร่างสูงด้วยหัวใจร้าวราน เจ็บปวด เสียใจจนน้ำตาเริ่มคลอเบ้าพลางเอ่ยถามคล้ายคนกำลังร้องให้
"อาร์ตทำกับพายอย่างนี้ได้ยังไง ความรักเกือบสิบปีของเรามันไม่มีความหมายสำหรับอาร์ตตั้งแต่แรกใช่ไหม ไหนเคยบอกให้พายเชื่อใจ
และสัญญาว่าตราบใดที่เรายังคบกันอยู่เรื่องพวกนี้มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นในชีวิตคู่ของเราอีกไง แล้วนี่อะไรยังไม่ทันไรเลย อาร์ตก็มีคนใหม่แล้วเหรอ" พิมพ์พระพายหยุดพูดลงเพื่อมองสำรวจคนใจร้ายให้เต็มตา
ทว่าเขาก็ยังวางหน้าเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนเธอทนไม่ไหวต้องเอ่ยคำร้ายออกมาพร้อมเอามือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างทุบลงบนอกแกร่งไปด้วย เพื่อระบายอารมณ์ทั้งโกรธ เสียใจ และผิดหวัง
"ทำไมอาร์ตถึงเลวได้อย่างนี้วะ" ภาสกรปล่อยให้เธอทุบไปสักพักจนเริ่มทนไม่ไหว
"พาย! พอเถอะ อาร์ตเจ็บ"
"ฮือ พูดแล้วทำไม่ได้แล้วจะพูดทำไม พูดทำไมอาร์ต พูดทำไม ทำไม ฮือ..." สุดท้ายพิมพ์พระพายก็หลุดร้องไห้ออกมา ขณะมือที่ใช้ทุบอกแกร่งอยู่ก็พลอยหมดแรงไปด้วย
ภาสกรมองใบหน้างามมีน้ำตาเปื้อนแก้มอยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลายอย่างบอกไม่ถูก แต่สุดท้ายเขาก็เลือกเอ่ยออกมาอย่างมีอารมณ์ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนยื้อความสัมพันธ์มาตลอดหลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้น แต่เป็นเธอที่ยอมปล่อยมือเขาอย่างง่ายดาย
"พายจะมาว่าอาร์ตนอกใจหรือไม่รักษาสัญญาไม่ได้นะ ในเมื่อพายเป็นคนบอกเลิกอาร์ตเอง จำไม่ได้หรือไงพาย" พิมพ์พระพายผงะลงเล็กน้อยพร้อมน้ำตาเอ่อคลอเบ้า
หลังคนตรงหน้าทำให้เธอตระหนักถึงสถานะความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ ก่อนเงยหน้าเศร้าขึ้นมองเขาผ่านม่านน้ำตาพลางเอ่ยออกมาคล้ายคนกำลังร้องไห้ออกมา
"แต่ เรา เอ่อ พายเพิ่งบอกเลิกไปไม่ถึงอาทิตย์เองนะอาร์ต ทำไมมันถึงกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้ ทำไมอาร์ตถึงมีคนอื่นไวนักล่ะ ทำไม" หน้าคมสันเบนหน้าหนีก่อนเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
"มันสายไปแล้วละพาย"

****
แนะนำทุกท่านซื้อผ่านจากทางหน้าเวป เพราะจะซื้อราคาถูกกว่าซื้อผ่านระบบIOS ค่ะ
****
นิยายเรื่องนี้ไรท์ได้ทำการรีไรท์สำนวนใหม่ เพื่อให้เข้าถึงตัวละครมากขึ้น และเพิ่มตอนพิเศษเพิ่ม