ลิขิตรักจอมบงการ

"แค่... แค่หอมแก้มได้ไหม... คะ" หางเสียงสุภาพตามมาท้ายประโยคเว้นช่วงไกลโข "นะคะ ถ้าจะลงโทษขอแค่ให้เจ้าขาหอมแก้มคุณได้ไหม"
"หือ..." ไอรดาในมาดใหม่สร้างความแปลกใจจนจาร์ฟาร์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะ ?" ไม่รู้ว่าใจอ่อนเพราะคำออดอ้อนหรืออะไรถึงยอมเจรจา
"ฉะ... ฉันไม่อยากให้คุณทำกับฉันแบบนี้ ช่วยส่งฉันกลับบ้านเถอะนะ หรือคุณจะปล่อยฉันลงตรงนี้ก็ได้" เมื่อวาจาด่าทอใช้ไม่ได้ผลไอรดาจึงหันมาใช้การเจรจาไพเราะเสนาะหูเข้าช่วย
"จะดีกว่านะถ้าคุณขอไปค้างกับผมคืนนี้แทนการขอให้ปล่อยตัว"
ไอรดากัดฟันข่มความอายด้วยการตัดสินใจขั้นสุดท้าย เอาวะ.... เป็นไงเป็นกัน
หญิงสาวข่มใจยื่นหน้าและจมูกเข้าไปหอมแก้มสากของชายหนุ่ม
"เจ้าขาหอมแก้มคุณเป็นการขอโทษแล้ว คุณบอกให้คนขับรถของคุณกลับรถไปส่งเจ้าขาที่บ้านนะคะ" ทุกคำอ้อนวอนเสียงหวานเจ้าตัวแทบอยากกัดลิ้นตัวเองตาย
"ฮึ... ฮ่าๆๆๆ" คนถูกอ้อนแผดเสียงหัวเราะลั่น ไม่คิดว่าเขาจะมีโอกาสได้เห็นไอรดาในบทบาทนี้ ทำเอาคนถูกหัวเราะเยาะนึกฉุนอยากเอากำปั้นยัดปากเขาเสียให้รู้แล้วรู้รอด
"ได้ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านอังตระกูล" หัวเราะจนหนำใจแล้วจึงค่อยยอมตกลงรับปาก ช่วยให้ไอรดาเบาใจขึ้นได้มาก หากจะไม่มีคำต่อท้ายตามมา "แต่....."
"ว๊าย !!!" สิ้นเสียง แต่... ร่างของไอรดาถูกช้อนอุ้มให้ขึ้นไปนั่งเกยอยู่บนตักแกร่ง
"จนกว่าจะถึงบ้านคุณต้องนั่งบนตักผมไปอย่างนี้"