เงือกน้อยกับฆาตกรโรคจิต

" คนอย่างฉันเอาเธอมาทำเมียได้ยังไง!! น่าคิดอยู่นะ "

คนตัวใหญ่เดินเข้ามานั่งข้างๆสาวน้อย มือใหญ่จับใบหน้าจิ้มลิ้มให้เงยขึ้นมามองเขา นัยน์ตาของชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าเล็กอย่างลึกซึ้งจนเงือกน้อยรู้สึกอึดอัด
" ฉันกำลังพิจารณาว่าสาวใบ้อย่างเธอมีอะไรดีถึงทำให้หนุ่มรูปหล่ออย่างฉันพิศวาสได้ "

ที่เขารู้ว่าตัวเองรูปหล่อเมื่อตอนส่องกระจกที่ตั้งอยู่ในห้องเห็นใบหน้าอันหล่อเหลา กรอบหน้าชัดเจน จมูกโด่ง คิ้วเข้ม มีดวงตาสีน้ำทะเลเปล่งประกาย ร่างสูงใหญ่กำยำแถมมีกล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆอีก พูดง่ายๆคือเขาเป็นชายหนุ่มที่โคตรสมาร์ทและแสนจะเพอร์เฟค
" ว่าไปแล้วเธอก็น่ารักจิ้มลิ้มดีริมฝีปากอมชมพูด้วย...แต่ไม่ใช่สเปคฉันสักนิด

" ดีใจอะไรฮะยัยใบ้...เห็นฉันทำดีหน่อยทำเป็นยิ้ม"
หึ!!!
เงือกน้อยยังคงยิ้มหวาน
" ฉันลืมไปเธอไม่ได้ยินนี่.."
มือสากลูบหัวทุยอย่างเอ็นดูสาวน้อยในอ้อมกอดมีรูปลักษณ์น่ารักราวกับตุ๊กตา " ตุ๊กตาของเล่น "
ทั้งชีวิตของโรมีโอไม่มีทางมาติดกับยัยใบ้นี่หรอกเขาอาจจะหาสาวสวยสักคนที่ปกติมาอยู่เคียงข้างไม่ใช่สาวใบ้ที่พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่องสักอย่าง
ริมฝีปากหยักยิ้มกรุ้มกริ่ม