คนเหมือนกัน

ผมไม่มีความนิยมเขียนเรื่องความรัก หลายท่านคงเดาว่าอาจเพราะผมไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักหรือเปล่า และงานเขียนไม่ว่าจะปรากฏออมาในรูปแบบใด มักแฝงไว้ด้วยจิตสำนึกของผู้เขียนเสมอ เช่นเดียวกับที่ศิลปินเผยจิตใจของตัวเองผ่านงานศิลปะในรูปแบบต่าง ๆ นั่นแหละ อาทิ มีเกลันเจโลหรือแวนโก๊ะเองก็มักจะเปิดเผยความรู้สึกนึกคิดของตัวเองลงในผลงาน ผมรู้ตัวดีว่าหลายเรื่องที่ผมเขียนมักสะท้อนให้เห็นถึงจิตสำนึกของผม หรืออาจเป็นจิตใต้สำนึกที่ผมมักเผยมันออกไปโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว แม้บางครั้งผมจะพยายามควบคุมความรู้สึกนึกคิดของตัวเองไม่ให้แสดงมันออกผ่านทางตัวหนังสือ หรือพยายามไม่ถ่ายทอดความคิดเห็นของตัวเองลงในเรื่องที่เล่า เพราะมันเป็นไปได้ยากมาก ซึ่งนั่นก็มองได้เช่นกันว่า ผมเป็นคนที่ไม่ซื่อสัตย์กับตัวเองหรือกับผู้อ่านหรือเปล่า ซึ่งผมต้องขอยอมรับด้วยความซื่อสัตย์ว่าไม่ใช่คนที่สนุกกับการไม่ซื่อสัตย์กับตัวเอง ดังนั้นผู้อ่านอาจตั้งข้อสังเกตได้ว่า ชีวิตของตัวละครอาจเป็นบุคลิกภาพส่วนหนึ่งของผู้เขียนก็ได้เช่นกัน