ยี่ร้อยพลอยโกสินทร์

ยามค่ำขณะที่ข้าพเจ้ากำลังขับรถมุ่งหน้ากลับกรุงเทพมหาครย่านเกาะรัตนโกสินทร์ เสียงประกาศข่าวนั้นทางวิทยุทำให้น้ำตาพลั่งพลูออกมาด้วยความเศร้าอย่างสุดหัวใจ และขาดสติไปพักใหญ่จนเกือบพุ่งฝ่าสัญญาณไฟแดงบริเวณสี่แยก เพราะข้าพเจ้าแทบไม่เชื่อหูตัวเองจนอยากให้สิ่งที่ได้ยินนี้เป็นเพียงความฝัน
"แถลงการณ์สำนักพระราชวัง เรื่อง พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชมหิตลาธิเบศรรามาธิบดีจักรีนฤบดินทร สยามินทราธิราชบรมนาถบพิตร สวรรคต" ประโยคที่คนไทยทุกคนไม่ปรารถนาจะได้ยิน และวันที่ไม่ต้องการให้มาถึง ก็เดินทางมาถึงแล้วด้วยกฎแห่งธรรมชาติ

เจ็ดสิบปีแห่งการครองราชด้วยทศพิศราชธรรม พระองค์ควรคู่เป็นอย่างยิ่งกับพระสมัญญานามพระภัทรราชมหาราช กษัตริย์ผู้ประเสริฐยิ่ง แม้ความเสียใจจะท่วมท้นเพียงใด ซึ่งข้าพเจ้าภาคภูมิใจอย่างสูงสุดที่ได้เกิดบนแผ่นดินสยาม แผ่นดินธรรมแผ่นดินทองผืนนี้ และได้เกิดในปีรัชสมัยแห่งการครองราษฎร์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพล พระมหากษัตริย์รัชกาลที่ ๙ แห่งราชวงศ์จักรี

ข้าพเจ้าได้แต่งกลอนบนหนึ่งขึ้นในคืนวันนั้น พร้อม ๆ กับความตั้งใจที่จะกลับมาทำงานเขียนชิ้นนี้ให้สำเร็จ และเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าชาวไทยทั่วทุกสารทิศในแผ่นดินล้วนรู้สึกเสียใจอาลัยรักพระองค์อย่างยากยิ่งที่จะหาถ้อยคำใดมาเปรียบเปรยได้เช่นกัน จึงหวังให้ความรู้สึกเศร้าโศกนี้จะเปลี่ยนเป็นพลังทำให้ทุกท่านตั้งใจทำหน้าที่ของตนเองต่อไปให้ดีที่สุดในฐานะพลเมืองของประเทศไทย ดำรงชีวิตเดินตามรอยพ่อด้วยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง เพื่อร่วมกันพัฒนาให้ชาติไทยเราให้ก้าวขึ้นเป็นประเทศที่เจริญรอบด้านอย่างมั่นคง และสร้างสังคมอันน่าอยู่อย่างยั่งยืนให้ลูกหลานสืบไป

น้ำตาประชาหลั่งทั้งแผ่นดิน .....................................................................................