เรียกข้าว่าพรานโก๊ะ ภาค 2

การะเกด : "ช่วยข้าด้วย พราน!!!!"
เสียงของหญิงสาวที่กล่าวออกมานั้น มันทำให้พรานมือใหม่ เกิดอาการขนพองสยองเกล้า เขาหันซ้ายแลขวา และมองไปโดยรอบๆ
กับไม่พบที่มาเจ้าของเสียงๆนั้น
พรานโก๊ะ : "โหย... นี้เราคงจะหิวข้าว จนหูฟาดไปซะแล้ว"
การะเกด : "หูพรานไม่ฟาดหรอกพรานจ๊ะ"
พรานโก๊ะ: "นิ....เธอเป็นใครกันว่ะ แล้วต้องการอะไร ? พรานโก๊ะกล่าวออกไปอย่างละล่ำละลัก
ผี: "พ่อพรานไม่ต้องกลัวข้าหรอก...... ข้าเป็นนางไม้ต้นที่พรานกำลังขัดห้างอยู่อย่างไงกันล่ะ "
พรานโก๊ะ: "ละ...แล้ว แม่นางไม้ ให้ข้าช่วยอะไร"
ผี: "ข้าอยากจะให้พ่อพราน ช่วยเอาเหรียญตราครุฑออกไปที ข้าโดนพรานป่านำมาสะกดวิญญาณเอาไว้
และเป็นเหตุให้ข้าออกไปไหนไม่ได้"
พรานโก๊ะ : "ข้าช่วยไม่ได้หรอก ถ้าเกิดแม่นางไม้ เป็นผีไม่ดีล่ะ แล้วข้าไปดึงเหรียญครุฑสะกดนั้นออก แม่จะไม่หักคอข้าหรือ
ไม่เอาๆ อยู่แบบนี้ดีแล้ว " พรานโก๊ะปฏิเสธออกไป
ผี: "ข้ายอมรับว่า อดีตข้าอาจจะเคยเป็นคอยระรานผู้อื่น แต่ตอนนี้ข้ากลับตัวกลับใจแล้ว พรานช่วยถ้าเถอะ
อีกอย่างคืนนี้ท่านคงรับมือกับสมิงเฒ่าไม่แน่ ๆ ข้าไม่อยากให้ใครต้องเอาชีวิตมาทิ้ง ที่นี้อีก "
นางไม้กล่าวออกมา พรานโก๊ะครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วก็กล่าวออกมาว่า
พรานโก๊ะ: "เอาล่ะ ข้าจะช่วยท่านก็แล้วกัน ขอให้รักษาคำพูดก็แล้วกัน"
นางไม้ยิ้มมุมปาก พร้อมกับบอกจุดของมุดเหรียญพญาครุฑ พรานโก๊ะใช้เวลาไม่นานก็นำมุดออกได้สำเร็จ แต่แล้วฉับพลันเกิดเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง พร้อมกับเกิดลมพายุลูกใหญ่ พัดกระหน่ำต้นไม้น้อยใหญ่ หักโค่นระเนระนาด
ผี: "555555" เสียงนางไม้หัวเราะร่าออกมาอย่างสะใจ
พรานโก๊ะ : "ข้าว่าแล้วเชียว..!!!!!! ไม่น่าเลย"
พรานโก๊ะก้มหน้าราวกับยอมรับความผิดพลาดที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะเขาเผลอปลดปล่อยนางไม้ผู้นั้นเป็นอิสระ