ฝ่าดงสมิง

พิธีกรรมขอเหล็กไหลได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เวลาได้ล่วงเลยไปสักพักใหญ่ จาก1ชั่วโมง เป็นสองชั่วโมง มันกับใช้เวลายาวนานกว่าครั้งแรก เหงื่อเท่าเม็ดโป้งมันได้ขึ้นที่ใบหน้าของพรานใหญ่ กลับไม่มีสิ่งใดเลยที่จะโผล่ออกมาจากโพลงถ้ำ นายหวังแสดงท่าทีหัวเสีย เขาได้ตะโกนออกมากลางถ้ำแบบโถ่ง ๆ
นายหวัง: ไอ้หย่า....เจ้าป่าเจ้าเขา...ถ้าไม่รีบมอบเหล็กไหลลงมาเดี๋ยวนี้ อั๊วจะระเบิดถ้ำให้แม่งพินาศเสียเลย
ด้วยโลภะที่ผสมผสานกับโทษะมันจึงเป็นหายนะที่ยากจะหนีพ้น ปลาหมอตายเพราะปากคำนี้สุภาษิตนี้มันยังคงใช้ได้ทุกสมัย เมื่อสิ้นเสียงคำพูดของนายหวัง มันกับมีเสียงก้อนหินเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว
(เสียงก้อนหิน)
พรานบุญ: ยะ...แย่แล้วครับ นี้ถ้ำมันกำลังจะถล่มครับนาย.... พวกเรารีบหนีออกจากถ้ำเร็วเข้า!!!!
ทุกคนรีบหนีตายออกมาจากถ้ำ โดยที่นายหวังรีบคว้าเหล็กไหลที่ได้จากการทำพิธี มันจึงเป็นเหตุทำให้เขาออกมาเป็นคนคนสุดท้าย ขณะที่เขานายใหญ่กำลังจะก้าวเท้าออกจากถ้ำแล้วเชียว กับมีก้อนหินขนาดใหญ่ได้หล่นมาทับร่างเขาแหลกไปครึ่ง บริเวณท่อนร่างได้ยังคงอยู่ในถ้ำ ส่วนท่อนบนที่มีกระดูกขาวโพรนแตกละเอียดกลับอยู่ด้านนอกอย่างไม่ต้องสงสัย
เขาส่งเสียงร้องแหกปากร้องปานจะขาดใจ แต่ถึงจะทรมานอย่างไร นายใหญ่กับไม่คิดที่จะปล่อยเหล็กไหลออกจากมือ จะเป็นความซวยหรือเคราะห์ซ้ำกรรมซัด อสุรกายร้ายในคราบของพญาสมิงที่ดวงตาบอดดับ มันกลับดักซุ่มรอเหยื่อไม่ไกลจากปากถ้ำ เมื่อนายหวังเกิดเพลี่ยงพล้ำมันได้กระโจนเข้ากัดแทะไปที่ศีรษะของนายหวังในทันที เสียงร่ำร้องกลางป่าในยามค่ำ มันคือเสียงสุดท้ายของนายใหญ่
เขาไม่สามารถจะทนผิดบาดแผลได้ไหว ทำให้ตนขาดใจตายไปในทันที ความตายในครานี้จะเป็นกฎแห่งกรรมที่ตนเคยทิ้งนายแจ้ให้ตายกลางป่าเขา หรือจะเป็นการหักหลังลูกน้องอย่างนายสิงห์ที่เป็นต้นเหตุให้เขามาตายอย่างไร้มนุษย์ธรรม แต่กฎแห่งกรรมมันติดจรวดอย่างรวดเร็ว
สองชีวิตที่ยังคงเหลือรอด ก็ต้องตกตะลึงกับศพของนายหวัง ที่ถูกพญาสมิงกัดเทะไม่เหลือเขาโครงเดิม เมื่อเสือสมิงมันได้จัดการร่างของหวังเสร็จสิ้น มันได้วิ่งปรี่มาหาไอ้หม่องมาจะปิดชีวิตเป็นรายต่อไป
พรานบุญที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตรงหน้าเชาได้ผลักร่างไอ้หม่องล้มหงายไปในทันที พญาสมิงร้องคำรามราวกับไม่พอใจ มันกลับเปลี่ยนเป้าหมายมาที่พรานใหญ่ หมายจะปิดชีวิตให้ดับดิ้นไปในบัดดล
พรานผู้มากประสบการณ์ไม่รอช้า เขาได้ขว้ามีดหมอเหน็บอยู่ด้านหลังของตน พร้อมกับได้บ่นพึมพำบริกรรมคาถาบางอย่าง เสียงดังเป่าพรวด.....
มันคือมนต์คาถาที่ใช้สำหรับปลุกของขลังตามคำสอนของครูพราน แต่ในระหว่างที่จะได้พรานบุญกำลังจะใช้มีดอาคมแทงสวนออกไปนั้น มันกลับช้าไปเพียงก้าวเดียว เพราะพญาสมิงมันวิ่งกระโจนค่อมร่างของพรานใหญ่อย่างรวดเร็ว
เสือสมิง: 5555 มึงมาได้แค่นี้แหละไอ้พรานกระจอก
ในขณะพรานบุญกำลังตกอยู่ในอันตราย ไอ้หม่องที่กำลังงุ่นง่านกับบางสิ่งบางอย่างด้วยความเร่งรีบ ส่วนสมิงร้ายมันได้หมายที่จะขย่ำคอหอยให้หายแค้น แต่แล้วมันกับมีเสียงบทสนทนาของวิญญาณสองตนที่กำลังฉุดรั้งของเสือร้ายไม่สามารถจะขยับตัวได้สะดวกนัก น้ำเสียงที่คุ้นหูมันคือมิตรเก่าที่เคยร่วมทางกันมาแต่ครั้งก่อน
ไอ้สิงห์:ไอ้แจ้.....มึงจับไอ้สมิงมันดีๆซิว่ะ กูไม่อยากพรานบุญต้องมาตายตามเราไปอยู่เมืองผี
(เสียงวิญญาณนายสิงห์กล่าวต่อว่า)
ไอ้แจ้: เออๆกูรู้แล้วน้า....นี้กูก็ใช้แรงจนหมดแล้วนะเนี้ย ไอ้เสือบ้านี้มันแรงเยอะฉิบหาย
(วิญญาณนายแจ้ แย้ง)
พรานบุญ: ไอ้แจ้ และไอ้สิงห์
พรานบุญเอ่ยเสียงเรียกเพื่อนเก่าที่กำลังเข้าช่วยเหลือตน
สมิง: ไอ้วิญญาณกระจอก พวกมึงอยากจะตายรอบสองหรือยังไง (พญาสมิงพูดด้วยน้ำเสียงอันดุดัน)
ไอ้แจ้: พวกกูไม่กลัวมึงหรอก ไอ้เสือบ้า (นายแจ้กล่าวท้า)
สมิง:ถ้าเช่นนั้น....เดี๋ยวพวกมึงจะได้ตายรอบสองอย่างสมใจ5555
สมิงร้ายมันได้ละความสนใจพรานใหญ่ โดยที่หันไปจัดการวิญญาณทั้งสองในทันที
เสียงร้องโอดโอยด้วยความทรมานของไอ้สิงห์และไอ้แจ้ ทำให้วิญญาณทั้งสองได้หายไปในทันที
พรานบุญกับอาศัยจังหวะที่นี้ จึงได้รีบคว้ามีดหมอเสียบไปที่กลางศีรษะและจุดสำคัญหลายแผล (เสียงเสือ) พญาสมิงถึงกับล้มตึงในบัดดล
มันนอนหายใจโรยรินราวกับสิ้นท่า ด้วยบาดแผลที่เจ็บลึก ทำให้มันขาดใจในทันที และแล้วร่างพญาเสือสมิงก็สลายต่อหน้าต่อตาของพรานใหญ่ บรรดาดวงวิญญาณที่มันพรากชีวิต ก็ส่งแสงประกายคล้ายกับหิงห้อยสว่างวาบ หนึ่งในนั้นมันกับมีดวงวิญญาณของไอ้สิงห์และไอ้แจ้ หันมาส่งรอยยิ้มพร้อมกับลอยหายลับไป
เมื่อไอ้หม่องเห็นว่าพญาเสือถูกกำจัดแล้ว มันจึงได้โพล่ออกมาจากที่ซ่อนของตน น้ำใจไมตรีที่หนุ่มชาวเขาจะช่วยได้ เขาได้ยื่นกระบอกน้ำที่ทำจากไม้ไผ่ ส่งให้พรานบุญได้ดื่มกิน
พรานบุญ: โหย.....เสียงหอบ.... ขอบใจเอ็งมากนะไอ้หม่อง หมดเรื่องหมดราวแล้ว พรุ่งนี้พวกเราได้เดินทางกลับหาลูกหาเมีย ข้าห่วงไอ้จ้อย กับแม่นวลยังไงไม่รู้
แต่แล้วสิ่งพรานมากประสบการณ์ไม่คาดคิด เขากลับเริ่มเจ็บแป็บที่หน้าอก อาการมึนงงสะลึมสะลือพาให้พรานบุญเริ่มสงสัย
พรานบุญ: นี้....เอ็งเอาอะไรให้ข้ากินว่ะ ไอ้หม่อง....
ไอ้หม่องหัวเราะร่าราวกับเป็นคนละคน
ไอ้หม่อง: มันก็เป็นยาพิษอย่างไงละนาย หลับให้สบายเถอะ เดี๋ยวเหล็กไหล ข้าจะจัดการต่อเอง55555