ร้านขนมของหลงฉี

เมื่อเถ้าแก่ใหญ่วัยเก้าหนาวเข้าเมืองหลวง กับการเริ่มต้นร้านขนมหลงฉีสาขาใหม่ในเมืองหลวง เขาที่เริ่มเติบโตจึงมีน้ำใจมากขึ้น รวมทั้งช่วยเหลือเด็กอีกคนเอาไว้

หลงฉีเป็นบุตรชายคนเดียวของอดีตพรานหนุ่มหลงซ่ง แต่เมื่อพี่สาวที่เลี้ยงดูกันมาต้องเข้าเมืองหลวง เขาที่ควรจะเติบโตสักทีจึงตามเข้ามาเมืองหลวงด้วย

จากเดิมเขาพักที่จวนจิ้งอันโหว แต่ต่อมารู้สึกเกรงใจท่านน้าหรงและจิ้งอันโหวจึงเอาตำลึงส่วนตัว ที่ได้จากการค้าขายขนมกว่าสองปีที่ผ่านมาซื้อเรือนพักที่มีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่อยู่ด้วยตนเอง เป็นเรือนซื่อเหอย่วน ลักษณะเป็นแบบสี่ประสานมีลานตรงกลาง และเนื่องจากเขายังต้องทำงานจึงจำต้องหาสาวใช้มาทำความสะอาดในเรือน

แต่ไหนแต่ไรมาหลงฉีอยู่บ้านที่หมู่บ้านชายเขาเขตม่อยวน ล้วนทำงานบ้านด้วยตัวเองมาตลอด การจะรับคนแปลกหน้ามาอยู่ร่วมเรือนสักคน เขาต้องพิจารณาให้ดี ดังนั้นเช้าวันนี้เขาที่ได้รับทะเบียนครัวเรือนด้วยการใช้เส้นสายที่ใหญ่ที่สุดในหนิงโจว คือพี่หลัวอวิ๋นหรือฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน ทำให้เขาแค่เก้าหนาวก็สามารถเป็นเจ้าบ้านได้ และต่อจากนี้เขาต้องหาสาวรับใช้ในเรือนด้วยตนเอง

รุ่งเช้าเป็นช่วงที่แสงแดดรำไรเคล้ากับสายหมองจาง ๆ ในฤดูฝนแรก หลังจากฝนตกในเมื่อคืน อากาศที่อบอุ่นจากหมอกชวนให้ท้องของเขาร้องอยากลิ้มลองโจ๊กไก่ อาหารขึ้นชื่อของเมืองหลวงหนิงโจวเขตเซิ่งตูแห่งนี้

เมื่อเดินมาถึงหลงฉีเห็นผู้คนรายรอบร้านโจ๊กมีชายหญิง คนชราและเด็กที่มารับประทานอาหารเช้าพูดคุยกันอย่างเซ็งแซ่ เขาเลือกนั่งตรงมุมหนึ่งของร้านสั่งโจ๊กไก่ถ้วยใหญ่สองถ้วย เกี๊ยวนึ่ง แป้งทอดและผักดอง พร้อมกับนั่งเงี่ยหูฟังว่าวันนี้มีข่าวอันใด

แต่พลันสายตาไปหยุดอยู่กับแม่ลูกสองคนโดย อีกคนที่มาด้วยเป็นบุตรชายที่ได้กินเกี๊ยวชิ้นโต แต่กับบุตรสาวที่ใบหน้ามอมแมมกว่ากลับต้องนั่งมองบุตรชายผู้นั้นนั่งกิน

เขาพิจารณาอยู่ชั่วครู่อย่างสงสัย เพราะลักษณะทั้งคู่แตกต่างกัน จนเมื่อเสี่ยวเอ้อร์ยกอาหารมาให้เขาจึงถามขึ้น
"พี่เสี่ยวเอ้อร์ขอรับ เหตุใดเด็กผู้นั้นจึงถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมให้นั่งมองอีกคนกินอาหารเล่าขอรับ"
เสี่ยวเอ้อร์หันซ้ายขวาก่อนก้มลงป้องปากกระซิบ
"นั่นเป็นแม่เลี้ยง ส่วนนั่นแม่หนูกู่เจิ้งฮวา เช้านี้นางจะถูกขายให้โรงค้าทาสแล้ว เพราะบิดานามว่ากู่เทียนจิงที่เป็นสามีของแม่เลี้ยงนามว่าจินเย่เพิ่งตายไร้เงินทำศพ จึงคิดขายลูกเลี้ยงเอาเงินมาทำศพให้สามี"

หลงฉีสะเทือนใจกับคำว่า ถูกขาย เขาไม่อยากให้เด็กน้อยผู้นั้นต้องถูกทรมานจึงบอกกับเสี่ยวเอ้อร์
"ข้าจะซื้อนาง ช่วยบอกแม่เลี้ยงนางได้หรือไม่"
"คุณชาย...นับว่าเมตตานางแล้ว ข้าน้อยจะจัดการให้ขอรับ" เสี่ยวเอ้อร์ดีใจใบหน้าถึงกับโล่งอกที่แม่หนูน้อยน่าสงสารผู้นี้จะได้มีทางไปที่ดี
พี่ชายเสี่ยวเอ้อร์ไปจัดการครู่หนึ่ง ก่อนได้ยินเสียงโวยวายจากสตรีร้ายกาจ แล้วร่างเล็กไร้เรี่ยวแรงจึงถูกโยนมาตรงหน้าหลงฉี
"คุณชายจะซื้อนางใช่หรือไม่ ข้าขายห้าตำลึงต้องการเงินเดี๋ยวนี้ ท่านจะรับก็รับไม่รับข้าก็จะไปขายนางที่โรงค้าทาส"
หลงฉีกำหมัดพลันในใจรู้สึกบีบคั้น เขารู้ว่านางโก่งราคาแต่แค่ห้าตำลึงมีหรือเขาจะไม่มีจ่าย แต่เขารอบคอบนักจะพูดปากเปล่าไร้สัญญาได้อย่างไร
"ไปทำหนังสือสัญญาซื้อขายกันที่อำเภอ ป้องกันเจ้ามาทวงคืนนางภายหลัง" หลงฉียืดตัวหลังตรงให้ดูสง่าผ่าเผย
เมื่อโดนคนรู้หนังสือตอบกลับเช่นนี้ จินเย่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ที่จริงนางไม่มีสิทธิ์ขายนางเด็กไร้ประโยชน์นี้ แต่ทว่าเพราะไม่มีเงินทำศพบิดาของนาง จึงเป็นทางเลือกเดียว หากเรื่องถึงนายอำเภอไม่แน่ว่านางจะรอดพ้นความผิด
"เอ่อ...คะ...คุณชาย ข้าไม่กล้าเรียกร้องนางคืนแน่นอน ถ้าเช่นนั้นสองตำลึงก็พอเจ้าค่ะ" ตอนแรกจะโก่งราคาตอนนี้ขอเพียงเงินก็พอ สองตำลึงก็พอทำศพแล้ว นางไม่ทำใหญ่โตแค่พอได้ฝังเขาเท่านั้นก็พอ
รอยยิ้มชั่วร้ายของหลงฉีหยักขึ้น ก่อนจะควักสองตำลึงให้กับแม่เลี้ยงใจร้ายของนาง และพยุงนางลุกขึ้น
"กินให้อิ่มค่อยกลับบ้านกัน"
------------------------------------------
นิยายในเซ็ต
1. อ๋องน้อยผู้นี้ข้าเก็บได้ที่ชายป่า
2. ร้านขนมของหลงฉี
-----------------------------------------
ซื้อผ้าระบบเอนดรอยและผ่านเว็บถูกกว่า