รักลงทัณฑ์

"คุณเป็นใคร"
เขาที่นั่งขัดสมาธิหันหน้ามามองเธอเต็มตาครั้งแรก
วาดฝันมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่รู้จะตอบอย่างไร
"ใครเป็นคนส่งคุณมา"
"ใครส่งฉันมา? ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร หันหลังไปค่ะ ฉันจะแต่งตัว!"
เธอทั้งโมโหทั้งโกรธและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เขายังมาถามคำถามที่เสมือนเธอมีส่วนรู้เห็น
ทั้ง ๆ ที่เธอเสียตัวให้เขาจนแทบจะไม่มีแรงลุกแบบนี้
"ตอบผมมา ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าจะออกไปจากห้องนี้ได้"
"ฉันบอกคุณไปแล้วไง ฉันไม่รู้ ฉันก็โดนวางยาเหมือนกัน เป็นเหยื่อเหมือนคุณนั่นแหละ!"
เปรมปรีดิ์ขยับตัวไปจับต้นแขนกลมกลึงเอาไว้
ใช้สายตาเอาเรื่องข่มขวัญผู้หญิงข้าง ๆ มองเธอไม่ยอมกะพริบตา
และเพราะเขาไม่กะพริบตา จึงได้เห็นน้ำใสก่อตัวที่ขอบตาก่อนที่มันจะกลิ้งลงมาที่แก้ม
ชายหนุ่มชะงัก แววตาเจ็บปวดและหวาดหวั่นของเธอทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้