ใต้ร่างจาฟาร์

“กินซะ แล้วคิดทบทวนอีกที”

มือหนาที่อุดมไปด้วยเส้นเลือดยื่นแก้วน้ำมาให้ ได๋รีบรับมาถือไว้พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ อีกฝ่ายยังคงปักหลักยืนอยู่ตรงหน้าไปยอมจากไปไหน สายตาคมเข้มจ้องมองกันเรียบนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ

ได๋อึดอัดกับสายตาคมที่จ้องมองกันด้วยความกดดัน พานทำให้บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสนิท เม้มปากหลุบตามองแก้วน้ำที่ถือไว้บนตักตัวเอง ไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรดี เริ่มไม่มั่นใจในความคิดของตัวเองแล้ว สิ่งที่ตัดสินใจจะกระทำในครั้งนี้มันดีแล้วจริงหรือ มั่นใจแล้วใช่ไหม

สูดลมหายใจลึกๆ เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้วให้ถอยกลับคงไม่ได้ ยกน้ำขึ้นจิบข่มความวิตกกังวล ตะกุกตะกักตอบกลับเสียงสั่นไหว เสียงที่เปล่งออกมาทั้งเบาหวิวและกวัดแกว่งไปมาคล้ายจะร่ำไห้อีกรอบ

“ระ..เราคิดดีแล้ว”

เจ้าของห้องพยักหน้า “ตามใจเธอ ถึงเวลานั้นอย่างอแงทีหลังแล้วกัน บอกไว้ก่อน ฟาร์ไม่ปลอบเธอนะ”